Vorige week viel mijn oog op een bericht over sm-activiteiten in vakantiehuisjes in recreatiepark ’t Veldhuijs in IJhorst. Ik kon het niet helpen, de gedachte kwam spontaan op: Vijftig tinten in de provincie. Dat de gemeente Staphort daarom aan het onderzoeken is of sadomasochisme (sm) binnen het bestemmingsplan (recreatie) valt, vond ik het toppunt van vormelijkheid. Van de zin die daarop volgde: ‘Zo niet, dan moet het stoppen of leggen we een dwangsom op’, zag ik de humor in. Dwang, dat lijkt mij koren op de molen van een sadomasochist.
Ik dacht dat ik naar aanleiding van dat bericht wel een kinky stukje kon schrijven, waarin Martin Ros zou figureren die het niet kan laten om op boekenmarkten mensen in verlegenheid te brengen door ongevraagd en onaangekondigd pornografische waar aan te prijzen. Sybrand Niessen zou er ook in genoemd worden. In Tijd voor Max werd hij weer de puber die hij was of misschien nooit geweest is toen hij het had over de raadselachtige spetters op het graf van Willem van Oranje.
En dan zou ik dat kinky stukje besluiten met de voorspelling dat ik IJhorst voor altijd zal associëren met sm. Net zoals ik toen ik iemand naar het vliegveld van Roissy-Charles de Gaulle bij Parijs niet niet aan Het verhaal van O van Pauline Réage kon denken.
Maar het stukje wilde maar niet kinky worden. Het bleef braaf. Ik heb het weggegooid.
Leave a Reply