Ik heb het boek nog lang niet uit, dus ik weet niet hoe ik de volgende passage moet duiden:
‘Dient het werkelijk ergens toe? Heeft de wereld gedichten en dichters nodig? Mijn God, de hoogmoed van wat zich gewoonlijk poeët belieft te noemen. In negenennegentig van de honderd gevallen is dichterschap een kwestie van hormonen, een tijdelijke uitbarsting, als de puberteit… het valt ook meestal samen. Bij mannen, let wel. Een dichtende vrouw is onbevredigd, dat gaat altijd op. Goed, het kan een tamelijk onschuldige tijdpassering zijn en tot esthetisch verantwoorde resultaten leiden. Maar ik vind niets zo pijnlijk als een man die met alle geweld zijn dichterschap wil prolongeren…’
In De meermin beschrijft Hella S. Haasse één dag uit het leven van de dichteres Sera Doornstam. Maar heel anders dan Virigina Woolf in Mrs. Dalloway één dag uit het leven van Clarissa Dalloway beschreef. Althans, tot nu toe. Want ik heb De meermin nog lang niet uit. En ook heel anders dan ze later zelf in Een nieuwer testament een dag laat uitdijen tot complete levens.
Ik (her)lees met het oog op Het wereldbeeld van… Hella S. Haasse, haar oeuvre. Op 20 februari praat ik daar met Patricia de Groot en Aleid Truijens in Zwolle over.
Leave a Reply