Michel Piccoli: still uit Habemus Papam
Nog voordat in Habemus Papam het Habemus Papam klinkt, twijfelt de net verkozen kardinaal Melville al. Als tijdens het tellen van de stemmen zijn naam opvallend vaak genoemd wordt, slaat de schrik hem om het hart. Net als veel collega’s zit hij er niet op te wachten om uitverkoren te worden.
Als hij al helemaal dressed for the occasion zit te wachten om het balkon te betreden en de toegestroomde menigte te begroeten en te zegenen, wordt het hem allemaal te veel. In paniek vlucht hij, terug naar de Sixtijnse Kapel, waar de beraadslagingen plaatsgevonden hebben.
Het duurt lang voordat hij bereid wordt gevonden alsnog op het balkon te verschijnen. Hij heeft ondertussen in het geheim het Vaticaan verlaten om in de stad tot zichzelf te komen. Hij gaat in therapie. Hij groupiet bij een theatergezelschap. Hij praat tegen zichzelf terwijl hij door de stad zwerft.
Ondertussen mogen de kardinalen het pand niet verlaten, want het conclaaf is nog niet officieel beëindigd. Om te voorkomen dat de spanningen te hoog oplopen, worden ze beziggehouden door een psychoanalyticus die hun zelfs zover krijgt dat zijn volleyballen in continentale teams.
En al die tijd moet de schijn opgehouden worden dat de Paus zich in zijn kamer in stilte en gebed voorbereidt op de zware taak die hem wacht. Een lid van de Zwitserse Garde paradeert op ongeregelde tijden door de kamer om blijk te geven van enig leven in het pauselijk verblijf.
Als hij dan eenmaal op het balkon verschijnt, is dat om te verkondigen dat hij niet toegerust is voor zijn taak. Dat hij bedankt voor de eer. Kardinalen en kerkvolk in verslagenheid achterlatend.
Nanni Moretti maakte Habemus Papam in 2011. In de aanloop naar de abdicatie van Paus Benedictus XVI vanavond om acht uur, is regelmatig aan zijn film gerefereerd. Habemus Papam zou profetisch zijn. Voor Nanni Moretti is Habemus Papam geen film voor of tegen het Vaticaan en de Rooms Katholieke Kerk. Volgens de regisseur, die zelf de rol van de psychoanalyticus speelt, gaat zijn film over ‘nee durven zeggen’.
Dat er in Habemus Papam een Franse kardinaal tot paus gekozen wordt, zegt volgens hem ook niets. De enige voor wie hij gekozen heeft is Michel Piccoli, ‘een groot acteur en een groot mens’.
Michel Piccoli die als je hem op de rug filmt zowel Johannes Paulus II als Benedictus XVI kan zijn.
Vanaf vanavond acht uur hebben we even geen paus meer. Als wie weet wanneer het Habemus Papam klinkt, kan ik niet anders dan aan Paus Piccoli denken. En dan zal ik glimlachen.
Leave a Reply