Er wordt mij een beetje te veel en te vaak geschamperd over Griekenland en de Grieken die het slachtoffer zijn van het wanbeleid van deze en vorige regeringen. Grieken zijn ook maar mensen.
Sinds een paar weken schrijven ze hun frustraties over de massale werkloosheid van zich af op de site Dagboek van een werkloze. Werklozen zijn ook mensen.
Dagboek van een werkloze probeert de ‘vicieuze cirkel van stilzwijgen en schaamte’ te doorbreken, waar je als werkloze onherroepelijk in terecht komt. De verhalen zijn schrijnend.
Eurowerkloos
Je heette Yiorgos en je was 48 jaar, hoofd van een gezin en vader van twee kleine kinderen. Ik ben op mijn werk en krijg te horen dat iemand me dringend wil spreken. Dat ben jij. Ik ben verbaasd, want zo bekend waren we niet met elkaar. Je staat beneden met je cv in je hand, je wil graag dat ik het persoonlijk overhandig zodat je misschien meer kans maakt. De tijd verstrijkt en je wordt niet uitgenodigd voor een gesprek. Je bent nu anderhalf jaar werkloos. Je echtgenote heeft een ultimatum gesteld: als je niet spoedig werk vindt, dan vertrek je maar. Ik kom erachter dat je gedwongen bent om eten bij de voedselbank te halen.
Ik hoor dat er weer mensen aangenomen worden en bel je om nogmaals je cv langs te komen brengen. Ik vraag een collega om je te helpen. Ik stuur je een berichtje om je succes te wensen. Je antwoordt niet.
Een paar dagen geleden kreeg ik te horen dat je in het ziekenhuis ligt met een dubbele hartstilstand. Je hebt een bloedstolsel in je hoofd maar je kunt op geen enkele intensive care terecht. Na veel pogingen en via connecties wordt er een afdeling voor je gevonden. Na een paar dagen in coma te hebben gelegen heeft je ziel het vandaag opgegeven. Nu kan je rusten Yiorgos.
Markella Foteinou
(vertaling: Ellen van Wingerden)
Leave a Reply