Ik was geen onbekende voor die boekhandelaar; ongeveer een kwart van onze boekenkast was gevuld met spul dat uit zijn winkel kwam. Hij had in totaal vast een vakantie of twee met het hele gezin overgehouden aan mijn bellettristische vraatzucht. Dus kende hij best wel mijn dada’s en had ie redenen te over om zijn bedenkingen te hebben bij mijn plots opgewekte interesse voor overschotels, origamifiguren en tuinmeubelen. Maar een boekhandelaar krijgt niet alle dagen een dementerende over de vloer, en crisis was het voor iedereen, voor een kleine zelfstandige nog zo zeer, en hij greep de gelegenheid om nog een laatste keer aan mij te verdienen met beide pollen beet en verkocht mij de goorste troep.
Denkt u dat Dimitri Verhulst deze situatie uit zijn duim zoog? Dat klopt. In werkelijkheid was het een autoverkoper die tot drie keer toe dezelfde auto verkocht aan een demente koper.
In De laatkomer, de nieuwe roman van Dimitri Verhulst, komen ook verwijzingen voor naar misstanden in de zorg en ook daar houdt hij zich behoorlijk aan de werkelijkheid, voor zover dat voor een roman geloofwaardig is.
Het enige dat Dimitri Verhulst in De laatkomer verzonnen heeft, is dat zijn personage Désiré Cordier verzint dat hij dement is.
Leave a Reply