Eins + eins ist eins zwei.
Zwei ist eins zwei. – Das ist meine
Urthese für alle Gesetze, die bei
mir mathematisch durchlaufen.
Ich schreibe mathematische
Literatur und mathematische
Musik.
Zo zei ze het zelf en concreter en krachtiger dan zo kun je het werk van Hanne Darboven niet samenvatten. Haar werk wordt gekenmerkt door orde en regelmaat. Haar wezen was dat allerminst, schijnt het.
Ze hoort tot de minimalisten en handelde consequent, maakte wat ze maakte om het maken zelf. Om het meditatieve van de handeling.
Dat wist ik allemaal niet toen ik haar werk voor het eerst zag.
Ik zag een zaal aan vier wanden behangen met ingelijste bladen die nog het meest op bladmuziek leken. Behalve dan dat er geen noot te zien was. Die bladmuziek bleken. Muziek op wonderlijke wijze gecomponeerd, maar wel speelbaar, zelfs voor een symfonieorkest: Mathematical Music. Ze zette haar getallensysteem om in noten.
Grip krijgen op de chaos door te repeteren en te herhalen.
Op mij heeft die schijnbare eentonigheid een kalmerende werking. Het werk van Hanne Darboven zijn oases van rust in een museum waar zoveel te zien is, dat ik soms niet weet waar ik kijken moet. En dan ga ik naar haar kijken.
Twee weken geleden nog. En het werkte.
Leave a Reply