Waar komt dat eigenlijk vandaag, dat eten van aardbeien met slagroom op Wimbledon? Hoewel ik me dat al vaak heb afgevraagd en me al bijna even vaak heb voorgenomen om dat op te zoeken, weet ik het nog steeds niet.
Als ik weer eens in een lift sta en het dus even niet uitmaakt welke kant mijn gedachten op gaan, zie ik zomaar – nou ja, zomaar: ik denk na over hoe ik het in deze reeks van stukjes over sport en literatuur kan hebben over ‘aardbeien met slagroom’ terwijl ik nog steeds geen geschikte gedicht, prozafragment of beeld gevonden heb – hoe die dingen aan hun naam komen. Ik zie bedjes van stro die kwetsbare plantjes tegen de kou beschermen: straw-berries. Het is een heel helder beeld dat gedurende mijn tocht naar beneden blijft hangen en potentie heeft. Beneden ga ik over tot de orde van de dag.
Omdat de tijd begint te dringen: er moet toch echt een stukje komen, overweeg ik dat ik ook kan schrijven over de aardbeien met slagroom die ik gisteren zelf at met uitzicht op een kromgetrokken racket dat vastgespijkerd zit op de gevel van wat een schoenmakerij uit 1950 moet voorstellen. Maar dat lijkt me nogal vergezocht: wat doet dat racket daar? Bovendien: er is daar geen gras te bekennen alleen zand en heel veel cactussen, terwijl de papegaaien die de rust verstoren horen bij weer een ander landschap.
En dus kies ik voor de weg van de minste weerstand en besluit om voor de tweede keer dit jaar een gedicht van Matt Harvey, de voormalige huisdichter van Wimbledon, te laten lezen. Een gedicht waarin aardbeien met slagroom gegeten worden. Heel gewone aardbeien met slagroom die door de plaats waar ze gegeten worden net iets minder gewoon zijn.
Mrs K with Strawberries
they’re ordinary strawberries
it’s ordinary cream
from a commonplace cow
nothing special – like me
and they’re served as you’d hope
in a bowl, with a spoon
with a sprinkle of sugar
just like at home
and I’m eating them now
in the Wingfield Café
and Jeremy’s here
with his clever new phone
and he’s taking my picture
just typical me
with my ordinary strawberries
and ordinary cream
are they nice? Yes they are, they’re ever so nice
and no, actually, I didn’t notice the price
(gulp)
what do they taste of? hmmm, let me see,
they taste of, well …strawberries
predominantly
just ordinary strawberries
but the way strawberries taste
when you choose the right time
and you pick the right place
like sipping a nice cup of tea at the Ritz
a croissant in Paris …a cornetto in Venice
but strawberries that stir my old memories of tennis
of me as a girl watching Billie Jean King
she’d get cross with herself and then win everything
or that time when the tennis gods granted my wish
and Nastase came second to gallant Stan Smith
of Dan Maskell’s vowels, a puff of white chalk
being sat on the sofa in awe at Bjorn Borg
of Virginia’s win back in Jubilee year
and Martina’s last stand, when I shed a tear
in front of Mim Corbett and Jeremy’s Dad!
you know, these are the best strawberries I’ve ever had
gosh, listen to me, I’ve started to gush
I’m having a Wimbledon strawberry rush!
not one of them’s ordinary – neither am I –
look, the sun’s coming out in a Wimbledon sky
and anyway, Jeremy says there’s no such thing as an unseeded strawberry
Leave a Reply