Harde, echt keiharde, muziek maken is echt niet makkelijk. Ik kan het weten, want ik heb het geprobeerd en ik faalde jammerlijk. Een bluesje, een popnummertje, een moppie jaren ‘60-rock, dat krijgen de meeste amateurbandjes nog wel enigszins luisterbaar op de bühne. Maar harde, snelle metal, van die muziek die de luisteraar werkelijk van boven tot onder opensplijt, vereist, durf ik wel te stellen, evenveel techniek en oefening als het spelen van klassieke muziek.
De ongeoefende luisteraar zal een metalnummer misschien een ondoordringbare muur van geluid vinden, maar het is een muur die steentje voor miniem steentje, zestiende noot voor razendsnelle zestiende noot is uitgedacht en opgebouwd. En dan heb ik het nog niet eens over de technische eisen waaraan instrumenten, apparatuur en opnametechniek moeten voldoen om er niet alsnog een onluisterbare bak met modder van te maken.
Ik was met religie bezig (LINK), en dan krijg ik altijd een enorme behoefte om Kreator te draaien. En dan met name het nummer ‘Catholics despot’ van het album Cause for Conflict. Een deel van de tekst van dat nummer fungeert al sinds ik het voor het eerst hoorde als mijn lijfspreuk:
There is no justice
There is no law
There’s no Messiah
There is no savior
There is no God
Maar toen ik de plaat (ik blijf dat woord gebruiken, al stream ik al mijn muziek van NAS of web) na een jaar of wat opnieuw opzette viel me op dat de meest krachtige regel toch wel de afsluiter van het refrein was.
Het nummer is een schoolvoorbeeld van wat ik hierboven bedoelde. Zorgvuldig en met creativiteit gecomponeerd, gespeeld door de besten van de besten en gezongen met een schreeuwstem die toch de tekst verstaanbaar maakt. Op de laatste regel van het refrein laat drummer Joe Cangelosi zijn krachtigste wapen los: de dubbele bassdrum.
Een normaal drumstel heeft een enkel pedaal voor de bassdrum. Dat beperkt de snelheid waarmee de laagste trommel bespeeld kan worden. Metaldrummers gebruiken daarom een dubbel bassdrumpedaal (en soms ook twee bassdrums) en spelen zo soms zelfs tweeëndertigste noten.
Het nummer bouwt vanaf het gitaarintro in intensiteit op naar het refrein en de mitrailleur van de double bass hamert de woorden erin:
Open your eyes
the fucking Messiah won’t come
Het is zuivere, diep gevoelde woede. Maar ook woede heeft een vorm nodig. En is die vorm perfect, dan kan woede niet alleen prachtig zijn, maar ook ontroerend. Ja: ik huil bij metalmuziek.
Leave a Reply