Vroeger – en dat is echt nog niet zo lang geleden, want ik herinner het me nog – wilden mensen met sportieve ambities maar wat graag postbode worden. Iedere dag in de buitenlucht trainingsrondjes maken op kosten van de baas: Piet Kleine en Dries van Wijhe tekenden er voor.
Maar de post is niet meer wat het geweest is. Nu er vaker dan zo nu en dan banen op de tocht staan ben je als topsporter beter af met een lucratief sponsorcontract. Trainingsfaciliteiten en inkomsten zijn dan gegarandeerd. Dat er een tegenprestatie – aandacht generen door wedstrijden te winnen en af en toe op afroep te verschijnen – verlangd wordt, is niet onredelijk.
Ook in 1949 was de post al niet meer wat het geweest was. Dat ondervond François, de postbode van het dorpje Sainte-Sévère-sur-Indre op het Franse platteland. Op het dorpsplein ziet hij in een film hoe vakbroeders in de Verenigde Staten hun post per auto en vliegtuig op de plaats van bestemming afleveren. Zelf bestelt hij nog gewoon met de fiets. Om in de buurt te komen van zijn collega’s overzee gaat hij wel steeds harder en harder fietsen.
François is een personage uit de film Jour de fête van Jacques Tati, die zelf François speelt. Ook de stunts die horen bij het racen tegen de klok doet Tati zelf. Maar er zijn ook momenten dat zijn fiets zich volledig op eigen kracht uit de voeten maakt.
Leave a Reply