Helemaal zeker weet ik het niet meer, maar volgens mij heb ik de landing op de maan live gezien. Maar met al dat herhalen, sluit ik toch niet helemaal uit dat ik niet op het moment zelf voor de televisie zat.
Wat ik wel zeker weet is dat ik meer nog dan naar het landen op de maan nieuwsgierig was naar de terugkeer op aarde. Het wachten, wachten, wachten. Zoeken naar dat ene kleine stipje op het scherm. De parachutes. De plons in het water. En dan weer het wachten tot de deur van de capsule open ging.
Ik vond het elke keer weer spannend. Maar waarom ik dat als kind spannend vond… Ik kan me niet voorstellen dat ik me toen al bewust was van het noodzakelijk verband tussen een geslaagde missie en een behouden thuiskomst.
Maar ik keek. Elke keer weer. Dat ik wist wat zou gaan komen, weerhield me niet. Juist omdat ik wist wat er ging komen, keek ik. Om te kijken of het weer zo ging.
Natuurlijk heb ik ook naar de terugkeer van André Kuipers op aarde gekeken… (en ik herinner me dat we tijdens geschiedenis mochten kijken naar de eerste keer dat er een ruimteveer veilig landde).
Misschien waren die maanlanding en de splashdown wel de eerste nieuwsitems die ik zag. De eerste keer dat ik me bewust was van hoe ver je via de televisie kunt kijken. Daarvoor keek ik alleen naar kinderprogramma’s.
Ik heb geen bijzondere belangstelling voor ruimtevaart. Beelden van de aarde vanuit de ruimte relativeren op een indrukwekkende wijze het menselijk bestaan. Als is het de mens die dat relativeren mogelijk maakt.
Ik denk dat het kijken en blijven kijken ongeacht het aantal herhalingen iets zegt over mijn verlangen om te weten (en niets te missen). Maar het zegt net zo goed iets over het onvermogen om op afstand grip op een situatie te krijgen. Het is een manier om de werkelijkheid te bezweren.
Wanneer ik moest blijven kijken? Na de dood van Diana. Nine eleven. De niet ophoudende stroom mensen die de laatste eer kwamen bewijzen aan prins Claus.
Gedurende de tijd dat je kijkt, schrijdt het inzicht voor. Het ware nieuws zit zelden in de beelden maar in het commentaar. In het meanderen van de feiten. Woorden die het ene uur nog wel en het volgende uur niet meer gebruikt worden. Het langzaam maar zeker opschuiven van de werkelijkheid richting ‘waarheid’.
Leave a Reply