Omdat Canvas (België 2) het beeldmateriaal over oorlogsfotograaf Michael Christopher Brown dat afkomstig is uit de documentairereeks Witness van HBO maar een week via de Vlaamse versie van Uitzending gemist mag tonen, kan ik de eerste van de drie afleveringen van Door het oog van de lens – geheel gewijd aan Michael Christopher Brown – niet laten zien.
Michael Christopher Brown was in 2011 samen met collega’s Tim Hetherington en Chris Hondros aan het werk in Misurata toen een mortiergranaat insloeg. Hetherington en Hondros kwamen om het leven. In 2012 ging Brown terug naar Libië. Op de plaats van dat onheil vertelt hij dat hij een voorgevoel had: ‘Ik had een heel onaangenaam gevoel. Ik wou daar eigenlijk niet zijn die dag. Ik had naar mezelf moeten luisteren.’
Om die zinnen ging het mij niet. Ik werd geraakt door wat Brown zei over het zo dicht mogelijk bij de waarheid proberen te blijven tijdens het fotograferen. Ook al blijft de waarheid gevangen in (zijn) foto een subjectieve momentopname. Zo zei hij het niet. Hij zei het veel overtuigender. Bovendien waren die woorden een eerbetoon aan Tim Hetherington, die een soort van mentor voor hem was.
Ik wilde dat fragment niet laten zien vanwege de oorlogsfotograaf, maar vanwege de naamgever van het programma dat onderdak bood aan Door het oog van de lens. Dat programma heet Vranckx. Vranckx is Rudi Vranckx, een Vlaamse journalist gespecialiseerd in het berichten over internationale conflicten. Waar de wereld brandt, is Rudi Vranckx om gedegen en gedetailleerd verslag te doen.
Ik weet hoe moeilijk het is om de waarheid te achterhalen. Ik vertrouw niet zomaar iedereen die zegt die waarheid in pacht te hebben. Dat kan ik me als mens en als journalist niet veroorloven.
Rudi Vranckx krijgt van mij niet het voordeel van de twijfel, hem geloof ik. Omdat hij zorgvuldig is. Omdat hij geen betweter en ook geen held is. Omdat hij ook oog heeft voor klein leed achter de linies. Omdat hij betrokken is. Omdat het niet om hem gaat, terwijl hij toch bijna altijd in beeld is.
Er is dat gezegde: vertrouwen is goed, controleren is beter. Maar controleren is niet altijd mogelijk. En dan is het prettig als je blindelings op iemand kunt vertrouwen. Zoals Rudi Vranckx moet kunnen vertrouwen op zijn informanten en fixers.
Omdat ik dat fragment uit Door het oog van de lens: Michael Christopher Brown niet kan laten zien, zocht ik naar iets van Rudi Vranckx zelf.
Toen hij dit voorjaar in Syrië was, deed Rudi Vranckx verslag in de vorm van een videodagboek. En ook toen al was er het vermoeden van het gebruik van chemische wapens. Ook toen bleek het niet eenvoudig om de waarheid te achterhalen. Toen liep het met een sisser af.
Rudi Vranckx is een autoriteit, en autoriteiten hebben recht van spreken. Het VRT-Nieuws – dat is een opdrachtgever – vroeg hem wat wijsheid is als het gaat om de actuele situatie in Syrië. Op zijn Facebookpagina is te lezen wat volgens Vranckx wel en niet verstandig is. Op de opinieblog van het VRT-Nieuws staan de hoofdpunten.
Overigens: de aflevering van Witness over Michael Christopher Brown staat gewoon op Youtube, en wel hier.
Leave a Reply