Hoezo, cirkel in het gras?

In Cirkel in het gras komt niet overdreven veel gras voor. En toch kreeg de roman van Oek de Jong die titel. Ook het laatste hoofdstuk heet zo. In dat hoofdstuk wordt gedanst, in het gras, in een droom:

‘Ik ben in het huis bij Sutri. In afwachting van je komst open ik de luiken van de grote salon, vol vreugde. Er verschijnt een zwaluw en ik roep: Zwaluwtje, zwaluwtje, dag zwaluwtje. Op een stuk papier schrijf ik: bij de houten wachter. Ik leg het briefje op het bed en laat de tent zakken. Bij het oversteken van de binnenplaats loop ik op zeer hoge schoenen, net als de acteurs in Griekse tragedies wanneer ze goden spelen. Ik begroet de zon en de roestende landbouwwerktuigen in de schuren. Tussen de eikebomen doe ik mijn schoenen uit. Op blote voeten dans ik om de houten wachter en ik plet een cirkel in het gras. Het gras snijdt in mijn voeten. Dit is noodzakelijk. Ik dans tot ik buiten adem ben geraakt en ga dan voor het houten beeld liggen: op mijn zij, benen opgetrokken, mijn handen tussen mijn dijen geschoven, precies zoals ik graag op het bed lag wanneer ik gelukkig was en naar je keek.’

Hanna Piccard danst het gras plat, zoals meisjes van Kreta dat volgens Sappho plachten te doen:

And their feet move

Rhythmically, as tender
feet of Cretan girls
danced once around an

altar of love, crushing
a circle in the soft
smooth flowering grass

(vertaling: Mary Barnard)

Vroeger dansten
op het ritme
van de muziek
meisjes van Kreta
rond het altaar der liefde

hun voeten vormden
een cirkel
in het bloeiende gras

(vertaling: Aart R.P. Wildeboer en Pierre J. Suasso de Lima de Prado)

Oek de Jong gebruikte haar dichtregels als motto. Op de eerste bladzijde van zijn roman staan ze, met de Engelse vertaling.