Zijn tekeningen waren absoluut geen cartoons. Aan dat woord had Fritz Behrendt een hekel. Politieke prenten, dat mocht. Hij was een gedreven en uitgesproken mens en tekenaar/illustrator.
Hij had maar heel weinig ‘nieuws’ nodig om zijn kijk op de wereld te etaleren. En toch stond hij elke dag vroeg op, luisterde naar de radio, las meer dan één krant en trok zich dan terug in zijn werkhok, waar hij omringd werd door zijn verzameling militaire helmen. Trefzeker tekende hij wat hij te zeggen had.
Toen ik vorige week een kaart zocht voor een jarige vriendin kwam ik deze tekening tegen. Niet het origineel natuurlijk, maar een reproductie op ansichtkaartformaat. Sinds die dag gebruik ik Eet smakelijk! als boekenlegger in Hamburgers in het paradijs: voedsel in tijden van schaarste en overvloed. Terwijl ik zeker weet dat Fritz Behrendt en Louise Fresco niet hetzelfde bedoelen.
Ik weet niet van wanneer deze prent dateert, maar ik weet wel dat er een tijd was dat alle voedsel besmet leek en het eten van vis, varken, koe, kip en schaap – maar ook van radijs en sla – niet langer verantwoord werd geacht. Dioxine, salmonella, mond-en-klauwzeer en BSE leken zich allemaal tegelijkertijd te manifesteren. Ik kan me strompelende koeien herinneren en een glinsterend pantser van dode vissen drijvend in stilstaand water.
Waarom ik juist deze kaart ooit kocht, weet ik niet meer. Dat ik hem kocht, heeft vast en zeker te maken met de ene keer dat ik Fritz Behrendt ontmoette om hem te interviewen.
Na afloop van het gesprek dekte hij de tafel. Hij ging er als vanzelfsprekend van uit dat ik zijn gast zou zijn. Bij het doen van inkopen had hij rekening gehouden met mijn land van herkomst. Dat was ik vergeten. Dat herinnerde ik me pas weer toen de eerste alinea’s van dit stukje al geschreven waren.
Leave a Reply