Waar is Boris, vroeg ik me op bladzijde 635 af

Tot gisterenavond had ik me tijdens het lezen van Het puttertje nog niet verveeld. Donna Tartt heeft een spannend boek geschreven. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Gisterenavond pakte ik de draad weer op op bladzijde 626. Hoofdpersoon Theo Decker bevindt zich in een crisis. De kans dat hij moet boeten voor wat hij gedaan heeft, neemt toe. 

En hij gaat trouwen. Dat komt voor mij uit de lucht komen vallen, terwijl je het ook weer van kilometers ver kon zien aankomen. Donna Tartt lijkt die wending nodig te hebben om het posttraumatische stresssyndroom waar Theo aan lijdt extra aan te zetten. Theo dreigt in een oude gewoonte te vervallen. Hij doorkruist de stad op zoek naar dope.

Theo’s treuren haalt de vaart uit het verhaal. Dat is knap, maar het overtuigt mij nog niet. Mijn gedachten dwalen af. Op bladzijde 635 vraag ik me af wat er eigenlijk van Boris is geworden. Boris, zijn maatje in de woestijn. De jongen die ik aanvankelijk verantwoordelijk hield voor het van kwaad tot erger.

Ik heb het nog maar net gedacht als op Theo op pagina 643 nageroepen wordt, en er is er maar een die hem Potter noemt: Boris. 

Uit het bijpraten blijkt dat ze aan elkaar gewaagd zijn als het gaat om het bewandelen van slinkse wegen. Donna Tartt trekt het verhaal vlot door een hele nieuwe wending te geven aan de verdwijning van het schilderij waar de roman naar genoemd is. Daar ben ik nu. Waar het naar toe gaat, weet ik niet. Maar de vaart zit er weer in.