En al die tijd hing het puttertje in het Mauritshuis

Ik nader de ontknoping van Het puttertje van Donna Tartt. Nog ongeveer honderd bladzijden te gaan. Theo Decker is inmiddels in Amsterdam aangekomen, de stad waar hij zich al op de eerste bladzijde van Het puttertje bevindt.
Daar zou zich het schilderij waarover hij zich jaren daarvoor tijdens de bomexplosie in het museum in New York heeft ontfermd – en waarvan hij dacht dat hij het veilig en onder goede klimatologische omstandigheden had opgeborgen in een kluis – zich inmiddels (weer) moeten bevinden.

Het is knap: Donna Tartt doet nu al achthonderd bladzijden of het schilderij van Carel Fabritius op de lijst van vermiste – verloren gegaan/gestolen – schilderijen staat, terwijl het al die tijd gewoon in het Mauritshuis hangt. Behalve nu dan. Omdat het Mauritshuis verbouwd wordt, is het op tournee. Het hangt nu bijvoorbeeld in New York.

Of ik Het puttertje een geslaagde roman vind, hangt heel erg van de laatste honderd bladzijden af. Tot nu toe lezen de bladzijden – ondanks de tussenpozen – lekker weg, maar de vlotte manier van vertellen matcht niet met de psychologische component. Met de manier waarop het posttraumatisch stress-syndroom dat sinds de dag dat hij zijn moeder verloor vat heeft op Theo en op Pippa, het meisje waardoor hij te lang in de ene zaal van het museum bleef hangen, een rol van betekenis moet spelen.

Ik vrees een ontknoping die past bij een literaire thriller, maar laat ik niet speculeren en gauw verder lezen.