HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / blog / Hé, dat lijkt het einde van Het puttertje wel (dacht ik toen ik dat bericht over die grote collectie geroofde kunst las)

Hé, dat lijkt het einde van Het puttertje wel (dacht ik toen ik dat bericht over die grote collectie geroofde kunst las)

03/11/2013 by Liliane Waanders 2 Comments

Sinds gisteren heb ik Het puttertje van Donna Tartt uit. Ik weet dus hoe het afloopt – ik weet alleen nog niet precies wat ik van dat einde vind, in relatie tot de roman die aan dat einde voorafgaat.

Omdat ik weet hoe Het puttertje afloopt, moest ik grijnzen toen ik dit bericht las. Want dat bij een Duitse kunsthandelaar – het gaat om vader Hildebrand en zoon Cornelius Gurlitt – 1.500 (vijftienhonderd!) als verloren beschouwde kunstwerken – kunst die door de nazi’s Entartet verklaard werd of van joodse verzamelaars ontvreemd – teruggevonden zijn, lijkt op het einde van Het puttertje.

Aan het eind van de roman, vlak voordat hij ‘Het puttertje’ – het schilderijtje van Carel Fabritius – wellicht weer in handen krijgt, komt Theo Decker tot inkeer. Hij heeft genoeg van dat geheim en staat op het punt de politie te bellen:

‘Een anoniem telefoontje. Naar iemand van de eenheid Kunstroof. Dat is geen gewone politie… staat helemaal apart van de gewone politie… het gaat ze alleen om het schilderij. Die weten wat ze moeten doen.’

Boris – zijn partner in wat inmiddels crime is – vindt dat geen goed plan.
(Hier las ik een paar extra witregels in, voor wie nog niet wil weten hoe Donna Tartt haar roman laat aflopen. Voor hen is verder lezen niet verantwoord, al gaat het ook weer niet alleen om de ontknoping.)

 

 

 

 

Maar als even later de grond onder hun voeten heel heet wordt – ze hebben Het puttertje heel even in handen gehad, maar het ook onmiddellijk onder dwang weer af moeten geven – is het uiteindelijk Boris die de politie over de verblijfplaats van het schilderij tipt en een forse beloning opstrijkt. Een deel van die beloning komt hij Theo op zijn Amsterdamse hotelkamer brengen.

Zowel in de werkelijkheid als in de roman van Donna Tartt wordt verheugd gereageerd op de gevonden schilderijen, als snapt niet iedereen – in dit geval Boris niet – waarom die werken zoveel waard zijn: 

‘ “Een van grootste vondsten van gestolen kunst in de geschiedenis” noemen ze het namelijk. En daarvan hoopte ik dat je blij zou zijn… kon best zijn van niet, maar ik hoopte erop. Meesterwerken uit museum weer openbaar bezit. Rentmeesterschap van cultuurschat! Vreugde alom! Hoort d’engelen zingen! Maar als jij er niet was geweest, was het nooit zover gekomen.’
Ik zweeg, stomverbaasd.
(…)
‘Er zijn meer schilderijen teruggevonden? Niet alleen dat van mij?’
‘Ja, heb je  me dat niet horen zeggen?’
‘Welke?’
‘O, een paar zeer hoog ingeschatte, beroemde. En jaren zoek geweest!’
‘Zoals?’
Boris maakte een gepikeerd geluidje. ‘O, de namen ken ik niet, je weet dat je me zoiets niet moet vragen. Een paar moderne… heel belangrijk en heel duur, en iedereen is heel opgetogen, maar ik zeg het eerlijk: van sommige snap ik niet dat ze er zo’n heisa om maken. Waarom is dat zo duur, zoiets als wat ze op een kleuterschool maken? “Lelijke grillige vorm”, “Zwarte streep met uitsteeksels”. Aan de andere kant… was ook heel veel werk van historische waarde. Er zat een Rembrandt bij.’
‘Een zeegezicht?’
‘Nee… mensen in een donkere kamer. Beetje saai. Maar een mooie Van Gogh, een strandgezicht. En ook… ach, ik weet niet… zo’n gewone, Maria en Jezus en een hoop engelen. Zelfs een paar beelden. Oosterse kunst. Zal wel veel waard zijn geweest, maar voor mij geen cent.’

Hoewel pas vandaag melding gemaakt wordt van de teruggevonden collectie geroofde kunst, zijn de schilderijen al sinds 2011 terecht. Zou Donna Tartt dat geweten hebben?

Misschien ook interessant:

  1. Waar is Boris, vroeg ik me op bladzijde 635 af
  2. Welke woorden koos Donna Tartt zelf?
  3. Dieren aan de ketting: Carel Fabritius en Pieter Hugo fixeerden een vogel en een aap
  4. Donna Tartt krijgt Pulitzer Prize voor Het Puttertje, een mooie aanleiding om nog iets van het boek te vinden

Filed Under: blog Tagged With: Carel Fabritius, Cornelius Gurlitt, Donna Tartt, Duitsland, Entartete Kunst, Focus, Het puttertje, Hildebrand Gurlitt, kunst, kunstroof, kunstschat, München, nazi-Duitsland, roofkunst, schilderijen

Comments

  1. Liliane Waanders says

    13/02/2014 at 17:19

    De redactie van Hanta heeft een anoniem geplaatste reactie verwijderd.

    Reply
  2. Joke van overbruggen says

    01/03/2019 at 10:19

    Ben nu op bladzijde 528 van “”het Puttertje”” beland
    Wat is er aan de hand?
    Het schilderij van dit vogeltje is gestolen
    Maar omdat Donna Tartt het zo mooi kan verwoorden
    Zit ik al lezend op “hete kolen”
    Toen ik van de vertaling van deze roman hoorde

    Reply

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Op de stoep bij Clare Lennart
  • Vluchten is als vallen
  • ‘Het hotel in de literatuur’, volgens ChatGPT en volgens mij
  • Zonder titel
  • Een boek is een boek is een boek … is een boek?

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras muziek Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Op de stoep bij Clare Lennart
  • Vluchten is als vallen
  • ‘Het hotel in de literatuur’, volgens ChatGPT en volgens mij

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2023 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled