Nog niet zo heel lang geleden zag Renate Dorrestein het somber in. In De blokkade (‘onthullende zoektocht naar de oorzaken van een writer’s block’) schrijft ze dat ze aan het omscholen is. Dat is nodig, want:
‘Ik, die altijd zo graag schreef, ben iemand geworden die misselijk wordt bij de gedachte aan een nieuwe roman.’
Haar toekomst ligt in het inspreken van radiocommercials (haar stem is ook geschikt voor goededoelencommercials) en voice-over zijn bij documentaires.
Ik las De blokkade in de veronderstelling dat de situatie onomkeerbaar was. Maar aan het eind bleek er toch nog hoop te zijn voor Renate Dorrestein:
‘En net zoals ik me soms door een enkele blik of een gebaar van hem verzekerd weet van zijn onverklaarbare liefde voor mij, zo zeker weet ik nu dat de Muze mij, even onverklaarbaar, weer in genade zal aannemen. Ik zal weer deel van een team uitmaken. Het acute gemis dat ik een paar uur geleden voelde, verandert plotseling in een hevig verlangen. Ik wil weer schrijven.’
Willen en kunnen zijn twee verschillende dingen, maar inmiddels blijkt Renate Dorrestein inderdaad op de weg terug te zijn. Voor de CPNB schrijft (en leest ze: dat moet ze nu nog beter dan daarvoor kunnen) zij het Luistergeschenk, horen bij de Week van het Luisterboek.
In haar tijdelijke onderkomen in Almere – Renate Dorrestein is er writer in residence – vliegt de inspiratie haar weer als vanouds aan. Tegen de opdracht een roman over/gesitueerd in Almere te schrijven ziet zij dan ook niet op.
Haar roman moet uiterlijk in juni 2016 verschijnen. Antwoordde het college van B & W op kritische vragen van de PVV.
Renate Dorrestein: dit jaar is het dertig jaar geleden dat haar eerste roman – Buitenstaanders – verscheen. Schrijver is ze al veel langer. Aan Buitenstaanders ging een stapeltje niet-geaccepteerde manuscripten vooraf.
Leave a Reply