HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / blog / Vandaag: de dag dat Marcel Proust voor het laatst buiten kwam

Vandaag: de dag dat Marcel Proust voor het laatst buiten kwam

27/11/2013 by Liliane Waanders Leave a Comment

Appels en peren - Maarten AsscherMaarten Asscher begint en eindigt zijn essay Niet de tralies, maar de deur: schrijven in een gevangeniscel en in een werkkamer met het memoreren van de dag dat Marcel Proust zich vrijwillig uit de wereld terugtrok om zich wat blijkt de rest van zijn leven te zijn te wijden aan het schrijven van Op zoek naar de verloren tijd / Á la recherche du temps perdu.

Aan de vooravond van die dag – op 27 november, vandaag 104 jaar geleden – nam hij zijn vrienden nog een keer mee uit, naar het theater. ‘Alles was in gereedheid gebracht voor deze “rite de passage”, er was slechts een markering nodig tussen het verleden van gisteren en de toekomst die de volgende dag moest beginnen.’

In zijn essay – opgenomen in de bundel Appels en peren: lof van de vergelijking – zoekt Maarten Asscher naar verschillen en overeenkomsten tussen een werkkamer en een gevangeniscel, twee plekken waar in eenzaamheid geschreven wordt. Via het definiëren van ‘gevangenisliteratuur’ komt hij er niet – misschien omdat de door hem gekozen driedeling (‘werk dat vanuit de cel is geschreven, werk dat na vrijlating over de doorstane gevangenschap is geschreven en werk waarin de gevangenschap – al of niet op basis van eigen ervaring – een rol speelt in een fictionele context’) variabelen – volgens mij zijn het er vier: de plaats waar, de conditie waaronder en het onderwerp waarover geschreven wordt, en de status van degene die schrijft – bevat die niet systematisch met elkaar verbonden en van elkaar gescheiden worden.

Voor de conclusie die Maarten Asscher met dank aan Stendhal aan het eind van Niet de tralies, maar de deur trekt, maakt die verkenning van een genre dat misschien geen genre is uiteindelijk niet uit: ‘De ware onvrijheid van de gevangen schrijver is gelegen in het verlies van de macht over zijn eigen afzondering’. Een schrijver die vrij is, kan zijn eigen eenzaamheid regisseren en zijn isolement doorbreken op momenten dat hij/zij dat wil.

Twee keer stond ik voor de deur van het Musée Carnavalet om er, onder andere, de gereconstrueerde werkkamer van Marcel Proust te ‘ervaren’ – zijn werkkamer bevond zich niet daar, 23 rue de Sévigné in de Marais, maar aan de Boulevard Haussmann, op nummer 102 (ook daar is wat te zien: ‘Ik ben met twee andere bezoekers. Een gids gaat ons voor, opende de deur van de kamer. Helverlicht. De wanden getapisseerd met een fijn kurklaagje. Prousts bed, zijn perenhouten bureau, zijn bedlamp zijn te bezichtigen in Musée Carnavalet. Maar de schoorsteenmantel is autenthiek. De telefoon gaat in de hal. De gids laat ons alleen. Een van de bezoekers mompelt: “De kamer van Proust…” De ander drukt haar lippen op het koele marmer van de schoorsteen. Ik ben ook onder de indruk. Het is onmogelijk om niet onder de indruk te zijn’, schrijft Jan Siebelink in De tafel van Proust, opgenomen in Conversaties) – te bekijken. Twee keer was het museum gesloten en bleef de deur dicht.

Misschien ook interessant:

  1. Staan op je verleden. Vandaag wordt Cees Nooteboom tachtig
  2. Maarten Asscher: ‘Die cel was 3,70 lang en 1,90 breed’
  3. De madeleine-werking van Bisonkit
  4. Oesters eten à la Oek de Jong

Filed Under: blog Tagged With: 102 Boulevard Haussmann, 27 november 1909, A la recherche du temps perdu, Appels en peren: lof van de vergelijking, Conversaties, De tafel van Proust, gevangeniscel, gevangenisliteratuur, isolement, Jan Siebelink, Maarten Asscher, Marcel Proust, Musée Carnavalet, Niet de tralies maar de deur: schrijven in een gevangeniscel en in een werkkamer, Op zoek naar de verloren tijd, schrijver, werkkamer

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Raoul de Jong boegbeeld Boekenweek, maar zijn werk wordt in hokjes gestopt
  • Rascha Peper: nu is ze er echt niet meer
  • Literatuur: het belang van representatie
  • Een kwestie: Roald Dahl aan de literaire schandpaal
  • Vragen naar de bekende weg: over het Kinderboekenweekgedicht van Pim Lammers

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras muziek Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Raoul de Jong boegbeeld Boekenweek, maar zijn werk wordt in hokjes gestopt
  • Rascha Peper: nu is ze er echt niet meer
  • Literatuur: het belang van representatie

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2023 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled