Net zong ze het nog. Bij Pauw & Witteman. Karin Bloemen zingt Zuid-Afrika, ook en misschien wel beter bekend als Apartheid es ien skone zaak – al twintig jaar. Ze zong het zelfs voor Nelson Mandela en toen was ze ondanks al haar ervaring knap zenuwachtig. ‘Mandela is voor mij het ultieme voorbeeld van verdraagzaamheid’, zei ze ooit in een interview.
Jeroen van Merwijk schreef het niet voor haar, maar voor zichzelf. Hij schreef Zuid-Afrika om in 1988 mee te kunnen doen aan het Amsterdams Kleinkunst Festival. Succes bleef uit, maar nadat hij de tekst aan Karin Bloemen verkocht werd het een hit, en was ook zijn naam gemaakt. Hij – Jeroen van Merwijk – was er ook, bij Pauw & Witteman. Om te vertellen dat hij stopt met toeren.
Twintig jaar geleden, in het theaterprogramma (1992) en op de cd (1993) Karin in concert leidde Karin Bloemen het nummer dat officieel dus Zuid-Afrika heet zo in:
‘In Zuid-Afrika is het lichaam gevonden van een zwarte man met negentien kogelgaten in zijn rug. En toen de blanke sheriff daar ter plekke kwam en de zwarte man daar zo zag liggen met die negentien kogelgaten in zijn rug toen zei die blanke sheriff alleen maar: “Nou, nou, dit is wel de meest overdreven vorm van zelfmoord die ik ooit gezien heb, zeg.”
En weet je wat diezelfde blanke, rechtgeaarde Suid-Afrikaner denkt van ons land…’
waarna ze Apartheid es ien skone zaak zingt, samen met Marjolijn Touw en Arthur Schlemper. Al stonden die te boek als achtergrondzangeres- en zanger (maar zijn zij – de backing vocals, 20 Feet From Stardom (zo noemde Neville Morgan zijn documentaire over achtergrondzangeressen) verwijderd – niet de onvoorwaardelijke steun in de rug van de ster in de volgspot?)
Marjolijn Touw – ze maakte ook solo carrière – is ook te zien in deze versie. Arthur Schlemper overleed in 1995, hij werd maar 31 jaar.
Leave a Reply