Ik woon zo dicht bij het spoor dat ik als ik mijmerend in de verte staar om de zin die ik net geschreven heb te heroverwegen of de zin die moet gaan komen te laten rijpen een trein kan zien passeren. Vooropgesteld dat ik op het juiste moment naar buiten kijk en de trein volgens dienstregeling rijdt. En dat laatste is op het lijntje waaraan ik woon nogal een probleem.
Dat lijntje is namelijk nogal gevoelig. Vallen er blaadjes, dan hebben de treinen last van vierkante wielen. Sneeuwt het, dan is de kans groot dat de wissels bevriezen of de spoorbomen niet meer open of dicht kunnen. Hoewel niet aan de orde van de dag komt het toch heel regelmatig voor dat het treinverkeer ontregeld raakt door een aanrijding met een persoon.
Vanmorgen kwam daar nog een ander ongemak bij. Ter hoogte van station N. verloor de trein een wagon. Hoe dat kan. Ik heb geen idee en de spoorwegen ook nog niet.
Het onherbergzame landschap kan het niet geweest zijn. Bij N. is Nederland zo plat als een dubbeltje. Sabotage – zoals in nr. 21 van de reeks van Lucky Luke: Sarah Bernhardt (waarin Lucky Luke opmerkt: ‘De laatste wagon! Hij is er af!’ Bij het volgende plaatje staat ‘en inderdaad’) – lijkt mij ook uitgesloten.
Voor zover ik weet ligt N. ook weer niet zo strategisch dat het een ideale plek is om – zoals in The General (The General is een locomotief) van en met Buster Keaton, gebaseerd op de Great Locomotive Chase, waar de pijlers van een brug de last van de trein niet meer kunnen dragen (‘The climax of the film includes a spectacular moment where a bridge collapses as a railroad train crosses it. Keaton filmed the collapse in the conifer forest around the town of Cottage Grove, Oregon, using 500 extras from the Oregon National Guard. They all dressed up in Union uniforms and were filmed going left-to-right before changing into Confederate uniforms and being filmed going right-to-left.
The production company left the wreckage of the locomotive in the river bed after the scene was filmed. The wrecked locomotive became a minor tourist attraction for nearly twenty years, until it was salvaged in 1944-45 for scrap during World War II’ – een strijd te beslechten.
Dat er vanmorgen uren lang minder treinen reden, heb ik niet gemerkt (Ik zat te lezen, en tijdens het lezen staar ik aanmerkelijk minder vaak mijmerend in de verte dan tijdens het schrijven).
Het was dat ik pas na de middag zelf met de trein moest, toen het treinverkeer zijn normale gang hernomen had. Anders was ik waarschijnlijk net zo ontstemd geweest als al die automobilisten op de A13 die vanmorgen hun meerdere moesten erkennen in een waggelende gans die het verkeer eindeloos ophield en veel fileleed veroorzaakte.
Leave a Reply