De computerprogramma’s die we dagelijks gebruiken weten heel veel over ons. Die informatie wordt niet alleen gebruikt om grof geld te verdienen aan advertenties en ons te laten visiteren door de diverse inlichtingendiensten, maar ook om ons dingen te laten zien die bij onze interesses passen.
Dat werkt over het algemeen belabberd. De advertenties en de boekentips die ik over het hele web zijn over het algemeen ófwel absurd (zie je mij al in een leren broek, datend met een Amerikaanse 125.000 euro beleggen in olietermijnproducten?) ófwel te voor de hand liggend (ja, ik ben een nieuwe Mac aan het uitzoeken. Dat wist ik al. Dat staat namelijk open in het andere browsertabje).
Er is een uitzondering. Wat muziek betreft ben ik namelijk blijkbaar vrij makkelijk te peilen. Zo herinner ik me dat ik jaren geleden het eerste solo-album van Brant Bjork bestelde omdat Amazon dat een goed idee vond. Sindsdien heb ik (tot ik overging op streaming, dan) ieder album van hem blind gekocht. Spot on dus, van Amazon.
En vorige week pingelde de Spotify-app ineens (ik wist niet eens dat hij dat kon) en meldde me dat het album Mississippi Hill Country Blues van RL Burnside online was gezet. Sinds ik geen cd-speler meer heb en dus uit vrije wil afhankelijk ben van de streamingdiensten is dat altijd een beetje een dingetje (als ik dat album echt per se had willen hebben, had ik het gewoon in Amerika kunnen bestellen, maar ik ben geen platenverzamelaar).
Nou stond er al heel wat Burnside op Spotify (een album of 10), maar dit legendarische album ontbrak nog. Legendarisch, omdat het een akoestisch album is met heel veel tracks en omdat het dateert uit Burnsides ‘eerste opnameperiode’, waarop een stilte van acht jaar volgde tot in 1992 Bad Luck City uitkwam. Daar staan prachtige opnames op, van gedeeltelijk dezelfde nummers, maar voor wie de akoestische Burnside het mooiste vindt zijn die oude opnames toch het ultieme.
De First Recordings waren al wel beschikbaar, maar daarop is Burnside (die zijn hele leven met alcoholproblemen worstelde) hoorbaar dronken. Bovendien is de geluidskwaliteit, ook op de geremasterde uitgave, belabberd.
Wat dat betreft is Mississippi Hill Country Blues echt de top. Een goed articulerende, beestachtig goed gitaarspelende Burnside werkt een lijst klassiekers af waar je u tegen zegt. 20 tracks, waaronder bijna alle klassiekers uit de blues van Noord-Mississippi (ook wel bekend als het hill country, vandaar – Shake ’em on Down, Poor Boy, Poor Black Mattie), een paar gouden hits uit de Delta (het Zuiden van Mississippi – Rollin’ and Tumblin’, een versie van Catfish Blues, een versie van Dust My Broom) en vrijwel al zijn eigen signature songs.
(In 1997 kwam trouwens Acoustic Stories uit, dat in 1988 – in de lange stilte voor Bad Luck City dus – was opgenomen maar nooit uitgebracht en een aantal nummers van John Lee Hooker dat later een vast deel van Burnsides repertoire zou blijven voor het eerst liet horen, en dat nog steeds ontbreekt op Spotify. Maar je kunt niet alles hebben)
De verbindende factor tussen al deze nummer is dat Burnside erin slaagt om ze vrijwel allemaal te spelen terwijl hij maar één akkoord gebruikt.
Want dat is de blues van het Noorden van Mississippi. Waar andere vormen van bluesmuziek hun wortels hadden in de feestmuziek van New Orleans, waarbij het gitaarspel vooral was bedoeld om pianoritmes te imiteren, ontsproot de blues van het heuvelland aan tradities die terug te voeren zijn op het oude Afrika waar de zwarten vandaan gehaald waren. In tegenstelling tot de Delta Blues, die de Chicago Blues werd, is de blues van het Noorden nooit echte gitaarmuziek geworden. Wat Burnside doet zou ook overeind blijven als hij gewoon zou zingen en in zijn handen zou klappen. Ritme en melodie bepalen wat er gebeurt. De harmonie (de akkoorden dus) is van ondergeschikt belang.
Als je toch maar één akkoord gebruikt kun je daar net zo goed je gitaar op aanpassen. Daarom staat de gitaar van Burnside meestal gestemd in een G-akkoord (D,G,D,G,B,D in plaats van de standaardstemming E, A, D, G, B, E).
Het toeval wilde dat in dezelfde week mijn verlate kerstcadeau – mijn eerste echte parlor guitar, een instrument dat zich perfect leent voor akoestische blues – alsnog arriveerde. Het spreekt voor zich dat dat instrument onmiddellijk in ‘North Mississippi standard tuning‘ (open G dus) werd gezet. Sindsdien ben ik bezig om, net als toen ik nog een tiener was, de loopjes die ik op mijn nieuwe favoriete album hoor zo goed als het gaat na te spelen. Burnside word ik natuurlijk niet, maar het geeft me het gevoel een beetje deel te zijn van het Hill Country. De grooves geven je dag een ritme en het spelen ervan is een heerlijke, bevrijdende ervaring.
Heb je een gitaar en heb je er nooit echt heel goed op leren spelen, dan raad ik je aan het volgende te doen: stem hem in open G (ik plak hieronder een instructievideo daarvoor) en begin er gewoon een bluesy ritme op te slaan. Demp in eerste instantie de snaren met je linkerhand (rechterhand als je links bent) zodat ze niet zozeer een toon maar een ‘tsjak’ voortbrengen. Begin dan op gezette tijden de noot Bes op de vijfde snaar, derde fret ertussen te gooien. Voilá: je speelt de North Mississippi blues. Nog even oefenen en je klinkt zo:
Leave a Reply