Rara, waar ben ik?

Dit lichtsein is mij uit mijn jeugd vertrouwd.
Hier dreven schepen tussen mij,
– te loor in schemering van grijs en goud –
en ‘t eiland aan de overzij.

Hier klom ik op dit havenhoofd.
De verste steen niet ver genoeg –
hier werd mij ‘t avontuur beloofd
der steden, die ik in mij droeg.

Nog lopen golven op de kust,
nog varen schepen in het niet –
Ik zit nadenkend aan de rand
van dit groot water en mijn klein verdriet.

Weet u het al?

Ik ben op de plek waar Patrick Leigh Fermor toen hij niet meer wist hoe hij – hij was toen negentien – aan zijn toekomst moest beginnen aan een wandeling begon die in Constantinopel eindigde.

In de biografie Patrick Leigh Fermor: an adventure schrijft Artemis Cooper:

‘The answer, he wrote, came suddenly one rainy evening. To leave England and travel would solve all problems. Sandhurst and the army would be indefinitely postponed. On his pound a week allowance he would walk from west to east across Europe, sleeping in barns and hayricks, eating bread and cheese, living like a wandering scholar or pilgrim, keeping company with tramps and vagabonds, peasants and gypsies. At last he would have something to write about. His goal would be the city which, in 1930, had officially changed its name to Istanbul, although Paddy never called it anything but Constantinople.
To walk form the Hook of Holland to Constantinople. His ambition was contained in a single sentence, that sounded like a drumroll ending in a clash of cymbals. The words became a spell, an amulet, which swept al doubts aside. His real goal was Greece, but there is no doubt which sounded better. To walk from the Hook of Holland to Athens keeps you firmly in Europe, but to walk from Holland to Constantinople takes you to the very gates of Asia. It crosses cultural as well as geographical boundaries, and to the romantic imagination it sounds a good deal farther.’

Ik ben dus in Hoek van Holland – het gedicht heet Hoek van Holland en is van Clara Eggink – dat ik lang alleen maar kende vanaf het water. Het is pas de tweede keer dat ik hier op het strand loop.

Denk overigens niet dat Hoek van Holland een prominente rol speelde in het boek dat Patrick Leigh Fermor over zijn voetreis schreef – ik heb het in twee delen: A Time of Gifts: on foot to Constantinople: from the Hook of Holland to the Middle Danube en Between the Woods and the Water: On Foot to Constantinople from the Hook of Holland: The Middle Danube to the Iron Gates. Het staat dan wel twee keer in de ondertitel, maar meer dan passeren kun je het aandoen van Hoek van Holland niet noemen.

In A Time of Gifts beschrijft hij zijn glorieuze entree:

‘It was still a couple of hours till dawn when we dropped anchor in the Hook of Holland. Snow covered everything and the flakes blew in a slant across the cones of the lamps and confused the glowing discs that spaced out the untrodden quay. I hadn’t known that Rotterdam was a few miles inland. I was still the only passenger in the train and this solitary entry, under cover of night and hushed by snow, completed the illusion that I was slipping into Rotterdam, and into Europe, through a secret door.’

Ik ga vandaag proberen – anders dan Patrick Leigh Fermor – om langer in Hoek van Holland te zijn dan in Rotterdam. En ik hoop dat ik schepen zie die in het niet varen.