In de tweede aflevering van Ramses prees Cees Nooteboom de wijze waarop Joop Admiraal de poëzie van Hans Lodeizen voordraagt. Cees Nooteboom was niet de enige op wie Joop Admiraal met zijn voordracht indruk maakte. In Eigenlijk ben ik Spaans: het leven van Joop Admiraal beschrijft collega-actrice Roos Ouwehand – zijn is de schrijfster van Eigenlijk ben ik Spaans – hoe ook zij onder de indruk raakte als ze de lp Shaffy Chantant op de kop getikt heeft:
‘Anno 2008 blijkt de voordracht van Joop nog niks aan kracht te hebben ingeboet. Hij leest de gedichten van Lodeizen, over eenzaamheid, lijden en liefde, met een prachtige zachte stem. Hoewel hij zeker niet gehaast is, laat hij opvallend weinig pauzes vallen. Hij spreekt achter elkaar, bijna ademloos, zonder sterke nadruk of klemtonen. En zo, zonder valse gedragenheid en bombast, komen de gedichten in volle glorie tot hun recht.’
Ook acteur Hugo Koolschijn:
‘luisterde eindeloos naar de plaat. Voor hij en Joop elkaar in 1987 ontmoeten en gaan samenwerken, heeft Joop voor hem al iets mythisch, iets legendarisch om zich heen hangen: “Joop Admiraal, dat was de melancholieke prins die Lodeizen voordroeg bij Shaffy Chantant.” Pas in 1968 , als Koolschijn op de toneelschool zit, ziet hij Joop voor het eerst in het echt. Hij loopt, omstuwd door bewonderaars door de Nes. “Als een zwaan liep hij daar. Er hing altijd van alles om hem heen. Melancholie, verdriet, homoseksualiteit. Van alles.”
Joop mag zichzelf dan regelmatig ‘niks’ of ‘ eenvoudig’ noemen, ook buiten het toneel heeft hij iets waardoor iedereen naar hem kijkt. “Als hij een café binnenstapte draaide iedereen zijn hoofd om.”
De poëzie van Lodeizen is wat Koolschijn betreft voor altijd verbonden met Joop en diens moeizame verhouding met Ramses. “Iedereen wist dat er van alles speelde. Die gekweldheid hoorde je terug in die gedichten.” ’
In de derde aflevering van de televisieserie Ramses – Ik drink genaamd – is Joop Admiraal nauwelijks te zien. Het is inmiddels 1971 en het is uit met Ramses. Hun buitensporige drankgebruik had daar volgens Roos Ouwehand alles mee te maken.
In Eigenlijk ben ik Spaans tekent Roos Ouwehand ook een gesprek met Pieter Fleury op, de man die de documentaire Ramses: òu est mon prince – dus niet deze serie – maakte. Als jongetje woonde Pieter Fleury in de Derde Weteringdwarsstraat schuin tegenover Ramses.
Hij was er getuige van hoe de relatie tussen Ramses Shaffy en Joop Admiraal floreerde, maar ook hoe hij ontspoorde:
‘ “Eerst altijd muziek en gelach van mensen op straat. Later altijd om vijf uur ’s morgens gebonk op de deur, geschreeuw, Ramses die dronken thuiskwam, geen sleutel bij zich had, Joop die er volkomen krankzinnig van werd.”
Het sprookje van de donkere en de blonde prins, die nog lang en gelukkig zullen leven, wordt op een gegeven moment een sprookje dat Ramses en Joop vooral spélen. Een sprookje waarin Joop nog heel lang wil geloven, maar rond 1968 komt er definitief een einde aan hun verhouding. In sommige interviews geeft Joop simpelweg de schuld aan de alcohol, ze drinken allebei veel te veel. Maar het is ook de levensstijl van Ramses die Joop niet meer volhoudt. Het lukt hem niet meer om met hem samen te leven. “Ramses was veel te wild.” ’
Hoewel Joop Admiraal zich altijd zoveel mogelijk onthouden heeft van commentaar op Ramses. Anderen lieten zich daar minder genuanceerd over uit:
‘ “Joop heeft veel van Ramses moeten slikken,” vindt Jacques Commandeur. “De trouw die Joop aan Ramses had stond niet in verhouding met de trouw die Ramses voor Joop had,” meent Peter Oosthoek. “Ramses heeft mijn broer niet altijd even mooi behandeld,” zegt Piet Admiraal.
Zelf heeft Joop nooit behoefte gehad om kanttekeningen te plaatsen bij zijn oude liefde. Joop was trouw, trouw aan zijn familie, zijn liefdes, zijn collega’s, zijn hond, de gezelschappen waar hij speelde. Ook in het interview met Pieter Fleury kost het hem duidelijk moeite om iets negatiefs over Ramses te zeggen. Met tegenzin geeft hij toe dat het misschien wel een beetje raar was, ja, dat Ramses er zo aan hechtte een vaste vriend thuis te hebben die altijd op hem wachtte en tegelijkertijd iedereen versierde die hij tegenkwam. En ja, dat hij in grote woede ontstak als Joop vreemdging was inderdaad wel een beetje oneerlijk. En die ongelijkwaardigheid heeft inderdaad bijgedragen aan de uiteindelijke broek. “Op een gegeven moment heb je daar geen zin meer in.” ’
Leave a Reply