Ik had me al heel vaak voorgenomen om In Cold Blood / In koelen bloede van Truman Capote te lezen, maar om de een of andere reden kwam het er steeds niet van. Natuurlijk kende ik het boek van horen zeggen: daarom kocht ik het op enig moment. Haast om het ook daadwerkelijk te lezen, maakte ik niet.
Van tijd tot tijd werd ik eraan herinnerd dat ik dat boek in de kast had staan. Elke keer als ik de inleiding van Truman Capote in My Sister’s Hand in Mine: the Collected Works of Jane Bowles las bijvoorbeeld. Iemand met wie ik het zo hartgrondig eens was over haar werk – ‘My only complaint against Mrs. Bowles is not that her work lacks quality, merely quantity. The volume in hand constitutes her entire shelf, so to say. And grateful as we are to have it, one could wish that there was more’- kon ik toch niet langer negeren. Want niet alleen had ik In Cold Blood / In koelen bloede niet gelezen, lang kende ik het hele werk van Truman Capote alleen maar van horen zeggen (behalve Breakfast at Tiffany’s, dat boek kende ik als film).
Pas toen ik Philip Seymour Hoffman in Capote Truman Capote zag spelen, kwam het er eindelijk van. Niet alleen omdat ik gefascineerd was door hoe Philip Seymour Hoffman Truman Capote blijkbaar heel raak getroffen had, maar vooral omdat ik benieuwd was naar de manier waarop Capote de zaak – In Cold Blood /In koelen bloede is de reconstructie van een misdaad met dodelijke afloop – journalistiek had aangepakt.
Daar moest ik aan denken toen ik net las dat Philip Seymour Hoffman dood is. Hij werd 46.
Zo jong nog. Terwijl het alweer zo lang geleden lijkt dat ik Capote zag. Zo lang is het dus geleden dat ik In Cold Blood / In koelen bloede las.
De trailer van Capote (2005):
Truman Capote in The Dick Cavett Show (1971):
Leave a Reply