Met de hand op mijn hart kan ik verklaren dat ik dit jaar alleen maar flitsen heb gezien van Boer zoekt vrouw. Eerst hielden O’Hanlons helden me van het kijken naar de kijkcijferhit af, daarna was de aantrekkingskracht van De bergen achter Sotsji – wat een gedurfde eerste aflevering was dat vorige week. Ik hoop dat Jelle Brandt Corstius het land dat hem lief is ondanks die aflevering nog in mag – te groot.
Maar ik had genoeg gezien om de nabeschouwing in de TV Show te kunnen volgen. Ivo Niehe sprak – ik keek omdat ik het interview zien met Jessica Durlacher en Leon de Winter over het theaterstuk Anne dat zij in opdracht van het Anne Frank Fonds geschreven hebben – met Yvon Jaspers en deelde zijn verbazing over sommige koppels.
Tijdens een van de fragmenten die hij liet zien, hoorde ik boer Wim zijn ‘vrouw’ geruststellen. In de verte klonk de roep van een wild dier. Een hyena, wist boer Wim. Maar ze hoefde niet bang te zijn, hij zou haar wel beschermen.
Hoezo beschermen, reageerde ik gebeten. Hyena’s zijn toch aaseters.
Ik las The Snows of Kilimanjaro van Ernest Hemingway voor mijn lijst. Na het lezen van de laatste zin – ‘Outside the tent the hyena made the same strange noise that had awakened her. But she did not hear him for the beating of her heart’ – bleef ik in verwarring achter. Was Harry nou dood of niet. Omdat ik van de rest van het verhaal ook niet alles begrepen had, vroeg ik het mijn docente. Zij vertelde dat van die hyena’s en dat aas eten. Dat ik daardoor had kunnen weten dat Harry dood was.
(Na Niehe zocht ik het voor de zekerheid nog even na en toen bleek dat ten onrechte gedacht wordt dat hyena’s alleen maar aasdieren zijn).
Daags na de TV Show – het interview met Jessica Durlacher en Leon de Winter over Anne stelde teleur, de nadruk lag op de schrijvers en niet op het stuk en de achtergrond van het verzoek van het Anne Frank Fonds – werd ik opnieuw met hyena’s en The Snows of Kilimanjaro geconfronteerd.
Ernest Hemingway is een van de drinkende schrijvers waar Olivia Laing zich in Het uitstapje naar Echo Spring: waarom schrijvers drinken over ontfermt. Ze doet uit de doeken hoe ingewikkeld het verhaal The Snows of Kilimanjaro wel niet is:
‘Het verhaal “The Snows of Kilimanjaro” gaat over de schrijver Harry die op safari in Afrika sterft aan gangreen, opgelopen doordat hij een schram op zijn knie, veroorzaakt door een doorn, niet goed verzorgt. (…) Tussen de ruzies door droomt hij over de verhalen die hij nog niet heeft geschreven, die opgespaard waren en waar hij nu nooit meer aan toe zal komen. “Snows” heeft net zo’n dubbele, raadselachtige opbouw als “Now I Lay Me”. Het verhaal zit vol ficties in de fictie; landschappen in het landschap. De cursief gedrukte alinea’s zijn compacte, impressionistische, donkere riviertjes die de centrale raamvertelling doorsnijden. Veel van deze passage’s gaan over Parijs; een ervan gaat over de geweren van Harry’s grootvader die in het vuur hadden gelegen zodat het lood in de magazijnen was gesmolten.’
Geen wonder dat ik er toen zo weinig van begreep. Maar dankzij Olivia Laing krijg ik wel zin om The Snows of Kilimanjaro te herlezen. Net zoals ik ook de toneelstukken van Tennessee Williams wel weer eens zou willen lezen.
Leave a Reply