Open twee browsertabbladen, tik in het eerste bij Google ‘Bob Dylan’ en in het tweede ‘Dave Van Ronk’. Kijk voor de grap even bij de Nederlandse Wikipedia. Ter vergelijking.
Op Van Ronks pagina staat zelfs dat ‘ie Dylan heeft geïnspireerd. In het luttele aantal overige regels nog wat muzikantenjargon en dat hij in 2002 aan kanker overleed. Op Dylans pagina geen enkele vermelding van Dave Van Ronk. Schandalig, niet?
Open nu een derde tabblad en regel jezelf een kaartje voor de eerstvolgende voorstelling van Inside Llewyn Davis bij jou in de buurt. Kijk de film. Word gelukkig.
Vrolijk feit: veel van de door acteur Oscar Isaac (overigens prachtig) gespeelde nummers zijn van Van Ronk, of eens door hem uitgevoerd. Dylan krijgt een spookrol door aan het einde van de film, slechts herkenbaar aan zijn kraaienstem, het liedje ‘Farewell’ te brengen. Hulde aan de gebroeders Coen.
Temeer hulde, omdat Inside Llewyn Davis over veel meer gaat dan een imaginaire folksinger-/songwriter die op een kater moet passen en een zieke vader heeft. De film verhaalt op meerdere lagen over commercie en de hekel daaraan. Geintjes over de royalties afslaan, om direct uitbetaald te krijgen voor het opnemen van een nummer dat later een hit blijkt te worden, of een jazz-zanger die vindt dat folk geen muziek is.
De tragiek van de onbegrepen kunstenaar, meteen weer gerelativeerd doordat die kunstenaar ook helemaal niet begrepen hóeft te worden. Kortom, een must see voor elke zichzelf niet te serieus nemende creatieveling en/of muziekliefhebber.
Dat de muziek geweldig is voor wie van het genre houdt, staat buiten kijf. Dat die muziek fenomenaal live is opgenomen en rete-realistisch in beeld is gebracht, is een feest voor oor en oog. Tel daar het zeer sterke acteerwerk, ook dat van de muzikanten die precies de liedjes uitvoeren die buiten je interessegebied liggen, bij op en je hebt eigenlijk niets dan een superfilm.
Zonder te willen spoileren een dikke knipoog naar en ferme handdruk met de muziekindustrie die ook in de jaren 60 al ruimschoots verziekt blijkt te zijn. Klein verteld, groots uitgevoerd. Met mooie parallellen tussen Davis en Van Ronk, welke beide toch echt voor hun ideaal zijn blijven kiezen met alle gevolgen, maar ook een beschermd artistiek erfgoed van dien.
Leave a Reply