Anderen staarden zich er blind op, maar Jonas Nordby is er in geslaagd de jötunvillur-code te kraken. En toen bleek er onder andere dit te staan: ‘de beste runenschrijver ten westen van de zee heeft dit geschreven’, ‘kus me’ en ‘vertaal deze runen’. Best wel gek.
Maar goed, ik kon me wel voorstellen dat zo’n Jonas Nordby zijn geluk niet op kan. Daarvoor hoefde ik alleen maar in herinnering te roepen hoe groot de overwinning was toen ik eerst een alfabet en later nog een onder de knie kreeg. Ik vond leren lezen een sensatie, en eigenlijk heeft Jonas Nordby nu in een andere taal leren lezen.
Ik kon me zijn vreugde ook zo goed voorstellen om dat ik ooit hopend op een wonder stond te staren naar de Diskos van Phaistos. Ik dacht dat taal en betekenis me wel tegemoet zouden springen, nu ik na zoveel jaar naar mijn geboortegrond was teruggekeerd. Niet dus. Ik kon kijken tot ik een ons woog.
Dat Onno in De ontdekking van de hemel de symbolen ook niet thuis kon brengen – ‘Je weet misschien ook, dat ik me na dat etruskisch ging bezighouden met de Diskos van Phaistos, maar daar kwam ik niet uit’ – was maar een schrale troost. Maar anders dan Onno vluchtte ik niet in de politiek.
Ik wist niet zo goed wat ik met dat bericht over het kraken van de jötunvillur-code aan moest. Er zat geen lijn in de manier waarop verschillende media het brachten. En de plaatsjes verschilden ook nog al. Nadat ik dit bericht in de Volkskrant las, heb ik het verder maar laten rusten.
Ondertussen blijf ik er op vertrouwen dat ooit iemand mij gaat vertellen wat er op de Diskos van Phaistos – Δίσκος της Φαιστού – staat.
Leave a Reply