Een ode aan de nummer laatst bij het bobsleeën

Edwin van Calker was na de eerste twee runs in de tweemansbob een tevreden man. Na die twee runs stond hij 21^e (er doen dertig teams mee). De tweemansbob is niet zijn ding. Edwin van Calker is naar Sotsji gekomen voor de viermansbob. (Tegen de tijd dat u dit leest, weten we of hij er met Bror van der Zijde in geslaagd is om in de derde heat nog een plaatsje te stijgen zodat hij ook in de vierde mag starten). 

Het startbewijs in de tweemansbob wa een ‘cadeautje’ NOC*NSF, want gekwalificeerd had Van Calker zich niet. Zo kan hij de baan beter leren kennen, moet NOC*NSF gedacht hebben. En dat is in het geval van Van Calker geen overbodige luxe. Vier jaar geleden in Vancouver vond hij dat hij de baan niet goed genoeg beheerste om in de viermansbob naar beneden te durven. Waarschijnlijk wilde NOC*NSF zichzelf en Edwin van Calker een nieuw blamage besparen.

De laatste twintig halen. Dat zal Winston Watts en Marvin Dixon – de bobbers uit Jamaica – niet lukken. Na de eerste run stonden ze 28^e, na de tweede laatste.

Om de Spelen te halen moesten Dixon en Watts zich niet alleen kwalificeren, ze moesten ook geld bij elkaar sprokkelen. De benodigde tachtigduizend dollar ‘verdienden’ ze via crowdfunding.

Winston Watts en Marvin Dixon waren als een kind zo blij dat ze er bij konden zijn in Sotsji. Gelukkig, ze zijn er nog. Sporters voor wie meedoen belangrijker is dan winnen.

Het eerste gedicht dat ‘Guggenheim fellowship-winning poet’ Kwame Dawes – hij komt oorspronkelijk uit Ghana – in het kader van de Olympische Spelen in Sotsji schreef – zijn gedichten staan op de site van The Wall Street Journal – ging over het Jamaicaanse bobsleeteam:

Coffin Riders

We won’t talk about the terror
of that coffin hurtling over ice
bouncing against the walls,
the absurd thrill of defiance,
the navigator’s subtle sway
and torsion to read each
bend, while the world howls—
this is the nature of hell,
where the body loses its sense
of self, where the numbing
becomes a hurting high—
we won’t talk about the genius
of bravery, the calculus
of resourcefulness that
teaches men to undo the hunger
for life, but instead to leap
as one into the belly of their death
and speed breakneck
towards the end of all wisdom—
we won’t mention the choreography,
the dubwise, the whip and ease
that is the grace of survival;
instead we look for the tell-
tale hint of a cliché, the locks,
the grin, the awkward oddity
of black bodies on snow,
and expect the oddness
of aliens exposed to our laughter,
and Sanka yankeed up
and hopelessly Hollywood,
saying, “Yuh dead? Yuh dead?”
this is the minstrelsy
we learn to bear as our
currency, a way to defy
the fate of the bullet coffin
cutting through the white noise,
straining, straining for home.