HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / Alles / (non-)fictie / recensies / poëzierecensies / Uitgelopen… Over Mascara van Peter WJ Brouwer

Uitgelopen… Over Mascara van Peter WJ Brouwer

19/02/2014 by Jelmer van Lenteren Leave a Comment

Omslag MascaraDe tweede gedichtenbundel van Peter WJ Brouwer heet Mascara. Ik heb hem gelezen en wat blijkt? Dat had ik liever niet gedaan. Ik draag geen mascara, maar ben er nog niet uit of de mijne, als ik dat wel had gedaan, zou zijn uitgelopen van het huilen of toch het lachen. Al vrees ik dat ik het overgrote deel toch vooral met kurkdroge ogen las. Niet warm of koud, zulke termen.

Facebook

Om een deel uit een facebookcomment te citeren dat ik onder de naar mijn smaak veel te positieve recensie van Maarten Buser plaatste: ‘vlak taalgebruik, platte beelden, om zich heen gegrijp naar die twee en vooral geprobeerd poëtisch. Zonder erin te slagen, wat mij betreft.’

Heb geen vrees

Dit wordt geen lange bespreking, vrees niet! Ik heb het met dat comment al samengevat. Bovendien is negatieve reclame ook en vaak zelfs nog beklijvendere reclame. En dat verdient deze bundel geenszins.

Daarom, in volgorde, kort en bondig het volgende.

Vlak taalgebruik 

Er staat aan de lopende band enkel en alleen maar wat er staat. Ik houd niet van moeilijkdoenerij, maar zou er alsjeblieft af en toe een klein laagje kunnen worden aangebracht in de gedichten? Nul diepte. En als ik al het vermoeden heb dat er iets meer wordt bedoeld middels subtekst of beeldspraak, begrijp ik er simpelweg geen snars van. En ik heb het geprobeerd. Overigens kan het prima zo zijn dat ik omwille van smaak geen genoegen neem met het veel te kraakheldere taalgebruik, maar neem daarbij in acht dat ik normaliter heel veel kan hebben. Van recht voor z’n raap tot poëzie die nog onbegrijpelijker is dan een Japans dialect. In Brouwers gedichten staat gewoon vaak te weinig, met te veel woorden. En dan durft hij het ook nog eens aan het gedicht Metafoor te besluiten met ‘je ogen waren // als je ogen, / er was geen metafoor’. Need I say anything, need I say more?

Platte beelden

Hiermee kan ik grotendeels teruggrijpen op mijn vorige passage over het vlakke taalgebruik. De setting is continu zo klaar als iets, maar draagt naar mijn idee maar heel zelden bij aan datgene wat gezegd moet worden.

Een debuut

Je trok je wenkbrauwen op tegen de kou
je woorden kwamen met je adem

in mijn handen hield ik boodschappen voor thuis
en in mijn ogen je borsten

in de Blokker zong
Carice van Houten als Lucifer
een debuut

geef ons twee maskers
om aan het sneeuwlicht te ontkomen

Ja, woorden die met iemands adem komen… Wenkbrauwen tegen de kou optrekken, goed, daar zit nog wel potentie in. Maar die boodschappen in die handen en dan, help, in die ogen haar borsten. We gaan nog even naar de Blokker. Daar speelt de debuutplaat van Carice van Houten opeens nog een rol. En die slotstrofe, sorry, maar waarom? Ik vind dit gedicht een voorbeeld van iets in de trant van met het mannelijke geslacht op een setje trommels slaan. Echt.

Om zich heen gegrijp naar die twee

Naar platte beelden en vlak taalgebruik dus. Brouwer lijkt te schrijven onder het mom van ‘als ik er maar zoveel mogelijk bijhaal, zal het wel poëzie zijn zeker’. Veel woorden met weinig zeggingskracht. De drie laatste strofen van Niets lag vast:

(…)

later zal ik bloemen brengen, dacht je
daar zal het beginnen

onderwijl glipte zijn schaduw mee
en streek voor altijd op de achterbank neer

sindsdien ligt de wereld aan je voeten
rol je stenen naar je jeugd, leert hem
hoe je oesters bereidt

Ik bedoel maar. Eigenlijk had ik net zo goed alleen de laatste strofe kunnen citeren. Daar gebeurt in drie regels al zoveel, en tegelijk zo weinig, dat mijn punt me verder wel duidelijk lijkt.

Geprobeerd poëtisch

De lijn in de bundel is vaak ver te zoeken. De poëzie is veelal intermenselijk en als je eens goed nagaat, kunnen dat nog best wel eens dezelfde twee mensen zijn, waartussen de scènes plaatsvinden. Of juist niet, dat zou nog voor een beetje ambiguïteit zorgen. Thematisch is het dus allemaal ook behoorlijk nauw. Met uitstapjes naar diplomaten en Venetië. Geografische termen komen aan bod. Kinderen duiken op. Seks kan niet ontbreken. Er zit meteorologie in. Maar naar een echte rode draad is het toch vooral gissen. En dat stoort.

Zonder erin te slagen

Dus. Jammer.

Misschien ook interessant:

  1. Een huis verlaten – Jos Versteegen
  2. Ik ben niet gek! (ik ben een gedicht) – Chrétien Breukers en Frank Pollet (samenst.)
  3. In omgekeerde richting – Bernlef en Hans Tentije
  4. Zacht gezicht aan zacht gezicht – Corrie Joosten en Coen Peppelenbos (samenst.)

Filed Under: poëzierecensies Tagged With: dichtbundel, gedichten, mascara, Peter WJ Brouwer, poëzie, poëziebundel, recensie

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Nikos Kazantzakis over de Franciscus in wiens sporen paus Franciscus treedt
  • De Inktaap 2.0
  • Recensie: Oever – Ludwig Volbeda
  • Poëzieweek 2025: ‘Mijn vader zegt entropie mijn moeder logica’ – Sasja Janssen
  • Poëzieweek 2025: ‘Kratermond’ – Sara Eelen

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Abdelkader Benali Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Nikos Kazantzakis over de Franciscus in wiens sporen paus Franciscus treedt
  • De Inktaap 2.0
  • Recensie: Oever – Ludwig Volbeda

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2025 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled