De wedstrijd die nu bezig is had voor de Russen het hoogtepunt van de Spelen moeten worden, maar nu ze zelf ontbreken in de finale van het ijshockey gaat het sportieve deel van de Spelen als een nachtkaars uit (ondanks de gouden medaille net in de viermansbob, maar wat wil je als de baan op maat gemaakt is voor de thuisbob en de trainingsfaciliteiten voor de concurrentie tot een minimum beperkt werden. Nog een wonder dat de Let Oskars Melbardis maar een paar honderdsten tekort kwam om de Rus Aleksandr Zoekbov van het goud af te houden. Maar gelukkig hebben ze straks de sluitingsceremonie nog.
Daar wacht ik niet op met het opmaken van de stand van zaken.
De 24 schaatsmedailles – 23 op de lange en één op de korte baan – deden de discussie over homorechten snel verstommen. Er was zelfs een moment dat er meer aanstoot genomen werd aan de koning onder de supporters dan aan het biertje dat de president met gevoel voor pr in het H-huis kwam drinken. Of het zin heeft gehad dat ‘we’ er waren met een koning, een koningin, een premier en een minister moet blijken. Maar net als sporters die teleurstelden hadden ook de ministerieel verantwoordelijken een sluitende verklaring voor het eigen optreden.
De tijd zal leren wat het bepleiten van mensenrechten waard is. En of voortaan voordat Spelen en andere grote sportieve evenementen worden toegewezen principiële vragen gesteld worden.
De 23 medailles die bij het schaatsen werden gewonnen, waren goed voor weer een andere discussie. De hegemonie zou het failliet van het schaatsen als wereldsport – en een sport kan alleen Olympisch worden, zijn en blijven als hij in voldoende landen door voldoende mensen op een behoorlijk niveau wordt beoefdend – aantonen.
Er werd een moreel appel gedaan op Nederland. Nederland moet haar kennis gaan delen met de wereld. Als dat gaat gebeuren dan vrees ik dat dat niet is in het kader van ‘ontwikkelingssamenwerking’. Als het gebeurt dan omdat Nederlandse trainers tegen een vorstelijk salaris elders aan het werk kunnen. De eerste die openlijk solliciteerde was Jillert Anema die na zijn optreden bij CNBC zo aan de slag kan in de Verenigde Staten.
(Zo gek is het niet als succesvolle sporters en/of trainers worden weggekocht. Rusland kocht Victor An en dat nu is Rusland ook een succesvol shorttrackland – wie weet koopt Zuid-Korea hem met het oog op de volgende Spelen in eigen land wel weer terug. Ook snowboarder Vic Wild koos uiteindelijk voor Rusland – hij is getrouwd met een Russische en kon kiezen voor wel land hij uitkwam – omdat de faciliteiten die hem geboden werden beter waren dan in de Verenigde Staten).
Natuurlijk leidden al die medailles ook tot speculaties over dopinggebruik door de Nederlanders. Omdat Bouke Vlierhuis daar al een stuk aan wijdde, laat ik dat onderwerp voor wat het is.
Laat ik het dan nog even wel hebben over NOS Sportwinter. Ik dacht dat ik niet zonder Mart Smeets kon. Maar dat blijkt mee te vallen. Dione de Graaff deed het in t-shirt, trui en winterjas goed: vakkundig en gedreven, met genoeg journalistiek in haar aanpak.
Henry Schut en sidekick Erben Wennemars – aanvankelijk dacht ik dat zij samen zouden presenteren, die indruk werd in de spotjes vooraf gewekt – bleken een programma te kunnen dragen. Wennemars was af en toe een ongeleid projectiel, maar Henry Schut hield zich voorbeeldig aan zijn rol van gastheer/aangever. In zijn vragen lag kennis van zaken besloten, maar hij liet het aan de sporters om te scoren.
Dat die sporters kwamen, zal wel vooraf afgesproken zijn. Zoals het er ook bij hoort om onmiddellijk na een wedstrijd de pers te woord te staan.
Dat deden ze overigens voorbeeldig. Ook de verliezers. Al waren sommige verliezers betere verliezers dan andere verliezers. En het blijft fascinerend hoe sommige sporters blijven volhouden dat ze zichzelf niets kunnen verwijten, dat ze met hun prestatie bewezen hebben bij de wereldtop te horen, terwijl ze toch net tegen de verwachting in uitgeschakeld zijn.
Dat NOS Sportwinter scoorde – qua sfeer en qua kijkcijfers – heeft natuurlijk alles te maken met de jubelstemming bij TeamNL en haar supporters.
‘Goed gemaakt’, schreef Bouke over NOS Sportwinter. Dat klopt. Goed gemaakt, maar wel gemaakt. En dat geldt dan met name voor de items Mulder vs. Mulder – dat niet alleen gemaakt, maar ook deels gescript was, tot in de tekst toe en tot de onbesliste uitslag toe, zodat er live in de voorlaatste uitzending een beslissing geforceerd moest worden – en Meedoen is belangrijker dan winnen. Best een leuk idee om juist Eddy the Eagle onder die noemer in te laten zoomen op merkwaardige momenten en idem dito deelnemers uit de Olympische geschiedenis. Alleen waren de meeste van die fragmenten niet exclusief genoeg. Ze lagen ofwel nog te vers in het geheugen of ze schuurden aan tegen waar het om gaat als er gezegd wordt dat meedoen belangrijker is dan winnen.
Los daarvan: als een ding duidelijk is, dan is het dat meedoen aan de Olympische Spelen al lang niet meer belangrijker is dan winnen. De financiële belangen zijn zo groot geen enkele nationaal Olympisch comité het zich kan veroorloven om sporters af te vaardigen die van het Internationaal Olympisch Comité best mee hadden mogen doen maar die in nationale ogen niet goed genoeg geacht worden. Alleen als er geoogst kan worden, is het verantwoord om te zaaien.
Inmiddels staat de sluitingsceremonie – die een culturele reis beloofd te worden langs alle disciplines – op het punt van beginnen.
Er zal niets dan lof gesproken worden over deze Spelen die vlekkeloos verliepen (op die ene ring na), en vast weer de meest voortreffelijke Spelen aller tijden zijn. Want zo is het tot nu toe steeds gegaan. Steeds worden de voorgaande Spelen overtroffen. Niet voor niets is ‘citius, altius, fortius’ – ‘sneller, hoger, sterker’ – het Olympisch streven.
En nu op naar Rio de Janeiro voor de volgende Zomerspelen en vandaar door naar de Winterspelen van Pyeongchang.
En opdat eenieder dan de Olympische hymne mee kan zingen, hier alvast de tekst (in de best zingbare versie, en dat is een andere tekst dan het Griekse origineel):
Olympian flame immortal
Whose beacon lights our way
Emblaze our hearts with the fires of hope
On this momentous day
As now we come across the world
To share these Games of old
Let all the flags of every land
In brotherhood unfold
Sing out each nation, voices strong
Rise up in harmony
All hail our brave Olympians
With strains of victory
Olympic light burn on and on
O’er seas and mountains and plains
Unite, inspire, bring honor
To these ascending games
May valor reign victorious
Along the path of golden way
As tomorrow’s new champions now come forth
Rising to the fervent spirit of the game
Let splendour pervade each noble deed
Crowned with glory and fame
And let fraternity and fellowship
Surround the soul of every nation
Oh flame, eternal in your firmament so bright
Illuminate us with your everlasting light
That grace and beauty and magnificence
Shine like the sun
Blazing above
Bestow on us your honor, truth and love
Leave a Reply