Tot nu toe heeft zich niemand gemeld om mij uit te leggen waarom Het laatste avondmaal van Marlene Dumas zo goed bij I’m too sad to tell you van Bas Jan Ader past dat ze naast elkaar hangen – in een hoek van negentig graden – op één van de zolders van het Rijksmuseum.
Dat is jammer, want ik wil dat eigenlijk wel graag weten.
Ik denk dat het iets te maken heeft met een tekst die ik net tegenkwam. Op zoek naar een boek moest ik zoals wel vaker andere boeken verplaatsen. Een van die boeken was Sweet Nothings: Notes and Texts van Marlene Dumas. Daarin schrijft zij. Soms om haar beeldende werk te begeleiden, maar net zo vaak om de woorden zelf. Marlene Dumas houdt van woorden, maar dat niet alleen:
I have seen the glory and the power of the word.
I have experienced the power of repetion,
the intoxication of rhythmic rethorical arousal.
Ik kon het niet laten om Sweet Nothings: Notes and Texts toch even open te slaan. En toen was daar Bas Jan Ader. Zijn I’m too sad to tell you – de foto, er is ook een videoversie van dit kunstwerk, zie hieronder) – is geplakt in een tekst waarin Marlene Dumas waarschuwt voor het ‘too much’ dat de kunst en het leven geen goed doet.
Maar de foto gaat ook een verbinding aan met wat ze zegt over het gesprek dat kunstenaars via wat zij maken voeren met vreemden.
En met wat ze zegt over het verschil tussen expressie: ‘Expressionisme usually deals with undefined feelings’ en emoties: ‘Emotion is interpreted feeling.’ ‘I want to transfere messages (readable feelings) e.g. emotions.’
Heeft ze dat nu wel of niet gemeen met Bas Jan Ader die in I’m too sad to tell you een alledaagse emotie nauwelijks hoeft uit te vergroten om er kunst van te maken.
Leave a Reply