HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / Bouke's blues / Waarom er zo veel slechte singer-songwriters zijn

Waarom er zo veel slechte singer-songwriters zijn

31/03/2014 by Bouke Vlierhuis Leave a Comment

Foto: Erik Joling

Foto: Erik Joling

Ik kijk niet zo heel veel televisie, maar soms tijdens de eenzame thuiswerklunch wil ik de treurbuis nog wel eens aanknippen. Meestal kijk ik dan economisch of ander nieuws, om het idee te hebben dat ik enige voeling heb met de rest van de wereld. Maar er was geen nieuws en discovery wist me niet te boeien, dus kwam ik bij (een herhaling van?) Twee Meter Sessies terecht.

Het was een aflevering met singer-songwriter Damien Jurado. Niet echt muziek waar ik warm voor loop, maar iets maakte dat ik even bleef hangen. Ik zag Jurado twee nummers zingen en keek ook een stukje van het interview dat Jan Douwe Kroeske met hem had.

Singer-songwriter, het is een genre waarin al heel veel vreselijks gemaakt is. Ga je naar een open podium of iets dergelijks en staat er een singer-songwriter op het programma, dan houd je je hart vast. Meestal is het heel erg. Geforceerd-depressieve teksten, iedere keer dezelfde akkoorden, slechte zang- en gitaartechniek. Bij de Nederlandse aspirant-barden komt er dan ook nog vaak een gebrekkige beheersing van het Engels bij.

Waarom willen zo veel tieners singer-songwriter worden? Ik snap dat wel. Zo te zitten als Damien Jurado. Zo spelen, zo zingen. Zo helemaal alleen helemaal genoeg aan jezelf hebben en toch mensen ademloos naar je laten luisteren. Niet eindeloos in oefenruimtes vol hasjrook met bandjes waarin iedereen iets anders wil. Nee: jouw muziek, jouw ideeën, vormgegeven zoals jij dat wil. Absolute controle, absolute persoonlijke expressie.

Want ik houd niet van de stem van Jurado, ik houd niet van zijn liedjes, ik houd niet van zijn manier van gitaar spelen, maar ik zag wel dat het allemaal klopte. Muziek, ritme, tekst en zang waren een geheel. Daar zat een kunstenaar die zijn kunst had geperfectioneerd en het concept dat hij in zijn hoofd had met zijn techniek voelbaar, zichtbaar en hoorbaar had gemaakt voor zijn publiek. En hij was ook nog eens intelligent en welbespraakt genoeg om er in een interview iets zinnigs over te vertellen.

Daarom dus. Ik keek ernaar en ik kreeg ook zin om het weer eens te proberen. Maar ik hield me in, want ja, ook ik heb me aan het genre bezondigd. En ook ik faalde. Tegenwoordig maak ik af en toe, min of meer voor de gein, een liedje op het akkoordenschema van een bestaand nummer. Of op het universele bluesschema. Dan sta je op de schouders van reuzen en lijkt het al gauw heel wat.

Want als je kijkt naar iemand die ergens zo goed in is, vergeet je hoe moeilijk sommige dingen zijn. Om een schilderij te kunnen maken hoef je ‘alleen maar’ te kunnen schilderen. Om gedichten te schrijven is taalgevoel genoeg. Om liedjes te kunnen schrijven en uitvoeren moet je niet alleen je instrument beheersen en kunnen zingen, je moet ook originele muziek kunnen bedenken in een genre waarin alles al bedacht lijkt te zijn en je moet een tekst kunnen schrijven die lekker bekt en ook nog eens ergens over gaat.

Het is dus niet alleen een kunstvorm die voor makers onweerstaanbaar is, het is ook gewoon heel erg moeilijk. En dat is waarom er zo veel slechte singer-songwriters zijn.

Misschien ook interessant:

  1. Wat een slecht nummer is dat eigenlijk!
  2. Sabbath speelt weer Sabbath
  3. Eindelijk ontdekte ik de magie van Robert Johnson
  4. Hoe een oude bluesplaat digitaal bij me terugkwam: Bundle Up And Go van John Lee Hooker

Filed Under: Bouke's blues, columns Tagged With: Damien Jurado, Jan Douwe Kroeske, muziek, singer-songwriter, twee meter sessies

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Raoul de Jong boegbeeld Boekenweek, maar zijn werk wordt in hokjes gestopt
  • Rascha Peper: nu is ze er echt niet meer
  • Literatuur: het belang van representatie
  • Een kwestie: Roald Dahl aan de literaire schandpaal
  • Vragen naar de bekende weg: over het Kinderboekenweekgedicht van Pim Lammers

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras muziek Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Raoul de Jong boegbeeld Boekenweek, maar zijn werk wordt in hokjes gestopt
  • Rascha Peper: nu is ze er echt niet meer
  • Literatuur: het belang van representatie

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2023 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled