Gezocht/gevonden: Love, Life and Laughter, maar mij gaat het om het liedje: Yes, we have no bananas

Toen ik net op de radio hoorde dat de film Love, Life and Laughter (1923) van George Pearson na lang verloren gewaand te zijn geweest teruggevonden is, werd ik daar heel vrolijk van. Niet vanwege de film (die ken ik niet), niet omdat het een journalist uit Hattem was aan wie de vondst mede te danken is (al heb ik daar lang met veel plezier gewoond, misschien ken ik de journalist in kwestie zelfs wel), maar vanwege het liedje waarmee de film schijnbaar begint: Yes! We have no bananas van Frank Silver en Irving Cohn.

In het Radio 1 Journaal sprak verslaggever Mattijs van de Wiel met Frank Roumen, hoofd collectie van Eye (het filmmuseum aan het IJ) – de reportage is te beluisteren op de site, waarop ook beeldmateriaal staat uit de film (het fragment in de rechterkolom – over het verhaal van de vondst).

Love, Life and Laughter van George Pearson stond jarenlang op de lijst van 75 most wanted verloren gewaande films van het British Film Institute (BFI). Op de site van het BFI is te lezen waarom zij die film zo graag terug zouden vinden:

‘It was hailed on release as a “masterpiece” and a “screen classic”. It was directed and produced by George Pearson, one of Britain’s most distinguished filmmakers of the 1920s. Admired for his ability to imbue his characters with the spirit of Dickens, Pearson had big ambitions for cinema, which he expressed in articles and public lectures. British critics, often disparaging of domestic films, bestowed on him the ultimate accolade for a British filmmaker – comparing his work favourably with foreign films. With many reviewers judging this his best work, Love, Life and Laughter is one of the most tragic of lost films.

It also stars Pearson’s long-time collaborator Betty Balfour, Britain’s ‘Queen of Happiness’, and the most internationally successful of Britain’s silent stars.’

Dankzij een niet met naam genoemde Hattemer journalist (eigenlijk dankzij mevrouw Den Herder, is inmiddels gebleken) belandde de zes oude filmblikken met daarin een kopie van Love, Life and Laughter bij Eye. De journalist redde de blikken uit de boedel van het pand waarin ooit Filmtheater De Vries gevestigd was toen het pand op de nominatie stond gesloopt te worden.

Het duurde even voordat Eye de blikken opende – ze lagen daar al sinds 2012, maar dat was geen desinteresse, maar had meer te maken met het feit dat op die blikken niet Love, Life and Laughter stond, maar de titel waaronder de film in de Nederlandse bioscopen draaide: Tiptoes – en toen bleek het dus om die film te gaan (en niet zoals de Hattemer journalist had gehoopt om ‘beelden van voor de Tweede Wereldoorlog).

In de reportage in het Radio 1 Journaal vertelt Frank Roumen dat aan het begin van de – stomme – film bladmuziek te zien is. De pianist wist dus welke muziek hij ter begeleiding van de film moest spelen.
Blijkens de bladmuziek moest dat Yes! We have no bananas zijn, een liedje gemaakt door Frank Silver en Irving Cohn voor een heel andere gelegenheid.

Er gaan veel verhalen over de precieze betekenis van de titel van dat lied, maar ik geef de voorkeur aan de spot die er gedreven zou worden met de Grieken. De Grieken die niet alleen ναί (ne) zeggen als ze ja bedoelen (als ze nee bedoelen zeggen ze wel οχι), maar ook ja schudden en nee knikken, vandaar de verwarring: Yes! We have no bananas, dat zo begint (de hele tekst staat hier):

‘There’ a fruit store on our street
It’s run by a Greek
And he keeps good things to eat But you should hear him speak!
When you ask him anything, he never answers “no”
He just “yes”es you to death, and as he takes your dough He tells you
“Yes, we have no bananas
We have-a no bananas today
We’ve string beans, and onions
Cabashes, and scallions,
And all sorts of fruit and say
We have an old fashioned tomato
A Long Island potato But yes, we have no bananas
We have no bananas today” ’

Kom niet aan de Grieken (het gaat economisch inmiddels wat beter, dank u), maar een beetje zelfspot kan geen kwaad.