Ik was nog steeds niet helemaal klaar met Het puttertje van Donna Tartt. Ik las het al lang geleden ten einde, deed tijdens het lezen verslag, maar van een afrondende recensie kwam het niet. Haar derde dikke roman lag hier nog steeds op een stapel.
Tijdens het lezen vermaakte ik me, maar naarmate ik verder vorderde en Het puttertje zijn einde naderde, verloor ik geleidelijk mijn belangstelling. Waarschijnlijk was het criminele circuit waarin Theo Decker beland blijkt, voor mij too much en de afrekening op een Amsterdamse gracht in die context te cliché.
Terwijl het van kwaad tot erger waarvan Het puttertje doortrokken is en het beperkte vermogen van Theo Decker om impasses te doorbreken wel tot een dergelijke ‘climax’ moeten leiden. Daar komt nog bij dat Het puttertje een raamvertelling is, dus moet het verhaal wel in Amsterdam eindigen. Of althans: er moet daar een gebeurtenis van belang plaatsvinden die Theo’s aanwezigheid in die stad in dat hotel rechtvaardigt.
Compositorisch is er dus niet zo heel veel mis met Het puttertje. Dat ik – en waarschijnlijk ben ik niet de enige, want ik vermoed dat de gemengde reacties op de derde roman van Donna Tartt voor een deel veroorzaakt worden door de laatste fase van de afwikkeling van het verhaal – uiteindelijk niet onverdeeld positief ben, komt ook omdat ik Het puttertje onderweg zo fascinerend vond.
Gelukkig maar dat Donna Tartt voor Het puttertje / The Goldfinch de Pulitzer Prize krijgt. Dat was precies wat ik nodig had om het boek uit de stapel te vissen en aan wat ik er al over schreef het bovenstaande toe te voegen.
Wat de jury precies van het boek vindt, weet ik nog niet, maar met dit citaat op de site van de Pulitzer Prize uit wat waarschijnlijk het juryrapport kunnen ze zich geen buil vallen:
‘Awarded to “The Goldfinch,” by Donna Tartt (Little, Brown), a beautifully written coming-of-age novel with exquisitely drawn characters that follows a grieving boy’s entanglement with a small famous painting that has eluded destruction, a book that stimulates the mind and touches the heart.’
Kort nadat bekend werd dat Donna Tartt de winnaar is, belde US Today met de schrijfster. Voor iemand die zulke dikke roman schrijft, waren haar antwoorden volgens US Today aan de korte kant.
Donna Tartt zei ‘very happy and very delighted’ te zijn met haar eerste grote literaire prijs.
‘And surprised,’ she adds.
‘Why surprised?’
‘Wouldn’t you be surprised?’ she asks.
Donna Tartt vindt het nu eenmaal niet fijn om geïnterviewd te worden, en al helemaal niet als ze aan haar schrijftafel zit:
‘It feels strange to be talking on the phone from my desk where I do a lot of my writing. Usually, I keep the phone away from me when I’m working.’
Toch vraagt US Today nog even door, want ze willen weten of er iets verandert nu aan haar naam het label ‘Pulitzer Prize-winning novelist’ hangt. Donna Tartt ontwijkt de vraag:
‘I’m just happy and delighted.’
Inmiddels werkt Donna Tartt aan haar vierde roman. Maar daar wil ze het pas over hebben als het boek klaar is. Nu omzeilt US Today haar antwoord:
‘Will it take 11 years like The Goldfinch?’
‘It could.’
Nog een poging dan:
‘And how did she plan to celebrate the Pulitzer?’
‘I don’t know. I’m sure I’ll think of something. The phone has been ringing off the hook.’
En nu maar hopen dat het Mauritshuis – daar hoort het schilderij van Carel Fabritius dat in Het puttertje van Donna Tartt zo’n belangrijke rol speelt thuis – net zo van de aandacht die Donna Tartt ten deel valt profteert als Het Rijksmuseum en het Gemeentemuseum Den Haag van het bezoek van Barack Obama.
Leave a Reply