In haar boek over ‘tijd’ – Stil de tijd: pleidooi voor een langzame toekomst wijdt Joke Hermsen een hoofdstuk aan de muziek van Simeon ten Holt. In dat hoofdstuk – Een geheim verbond met de tijd: de muziek van Simeon ten Holt – veel aandacht voor Canto Ostinato.
‘Tijd is voor Simeon ten Holt niet alleen een muzikale dimensie – “muziek is zonder tijd niet denkbaar” – maar vooral ook een wezenlijk en karakteristiek onderdeel van zijn werkprocedure, “die zich voltrekt als een organisch proces”. In Ten Holts beroemdste muziekstuk, de Canto Ostinato, speelt tijd dan ook een hoofdrol. De duur van het stuk is onbepaald en wordt volgens de componist gedragen “door de opvatting van tijd waarin de klok kan worden vergeten”. De vele herhalingen die het stuk kenmerken en die als golven over de luisteraar heen spoelen, teneinde “een toestand te scheppen waarin het muzikale object vrijelijk kan zweven en zijn zelfstandigheid kan bevestigen”. Het gaat Ten Holt erom een proces op gang te brengen waarin interactiviteit tussen de pianisten en vrijheid van interpretatie een grote rol spelen, zodat zich “niet vermoede en niet voor te schrijven mogelijkheden kunnen aandienen”.’
Dat alles mag en veel kan met Canto Ostinato heeft Canto Ostinato AV – AV staat voor Audio Visual – onder leiding van harpiste Gwyneth Wentink goed begrepen. Gwyneth Wentink maakte samen met Wouter Snoei (elektronica) en Arnout Hulskamp (visuals) een audiovisuele versie van het stuk.
Met deze versie – zonder vleugels maar met harp (en trompet: Eric Vloeimans mag verbinden) – opende het Koningsdagconcert (na de aftrap van Eric Vloeimans). Maar voordat de trance intrad, was het alweer voorbij. Helaas… muziek kan mij eigenlijk niet minimal genoeg zijn, maar dat moet dan wel duren.
Hier licht Joke Hermsen nog eens toe wat Canto Ostinato van Simeon ten Holt met tijd te maken heeft: ‘intuïtie ontwikkelen voor die andere tijd’. Ivo Janssen laat de noten klinken:
Leave a Reply