Als ik niet zo goed gekeken had wat er vandaag op televisie komt, had ik niet geweten dat ik het vanavond van de radio moet hebben.
Hoe de muziek klinkt weet ik (nog) niet, maar de woorden van Jeanne d’Arc au Bûcher – van Paul Claudel de l’Adadémie Française ken ik. Deze door Gallimard uitgegeven tekst vormt samen met nog wat titels mijn bescheiden Jeanne d’Arc-bibliotheekje. Sinds ik als klein meisje in Domrémy haar geboortehuis zag, ben ik door haar gefascineerd.
‘Pour comprendre une vie comme pour comprendre un paysage, il faut choisir le point de vue et il n’en est pas de meilleur que le sommet. Le sommet de la vie de Jeanne d’Arc, c’est sa mort, c’est le bûcher de Rouen.’
Van daar – vanaf de brandstapel – kan Jeanne haar leven overzien.
Mijn boek – tous droit de reproduction, de traduction et d’adaptation réservés pour tous les pays y compris la Russie © 1939 Librairie Gallimard – begint bij het begin – dacht ik: bij scène I. Maar er blijkt nog een proloog te zijn.
Dat lees ik in het programmaboekje dat hoort bij een concertserie van de Bachakademie in Stuttgart. Ik word door de VPRO Gids naar die tekst verwezen:
Chœur:
Il y eut une fille appelée Jeanne.
Qui, qui, qui a jamais ouï dire une telle chose? Qui, qui,
qui a jamais entendu rien de parail?
Il y eut une fille appelée Jeanne!
Est-ce que la terre enfantera en un seul jour? Et tout un
peuple sera-t-il engendré dans un même temps? Du fond de
l’engloutissement j’ai élevé mon âme vers Toi, Seigneur!
Récitant:
Il y eut une fille appelée Jeanne!
Chœur:
Fille de Dieu, va! va! va!
Récitant:
Ce que Dieu a uni, que l’homme ne le sépare pas!
Chœur:
Fille de Dieu, va! va! va!
Cet amour qui nous unit à nos frères,
qui! qui! qui sera capable de nous en séparer?
Pas la violence ni le découragement ni la fraude et ni
l’altitude ni la profondeur.
Récitant:
Il y eut une enfant appelée Jeanne!
Chœur:
Et la France était inane et vide, et les ténèbres couvraient la
face du royaume. Ah!
De profundis clamavi ad te, Domine, quis sustinebit.
Wat ik precies van Jeanne d’Arc au Bûcher moet verwachten, weet ik niet. Volgens Martin Kaaij – degene die mij op het idee bracht om vanavond te luisteren – pendelt Honegger ‘soepel tussen klassiek, Hollywood, best wel modern, quasibarok en populair met veel stuwende patronen, spanningsopwekkende orkestkleuren en af en toe wat dierengeluiden voor de sfeer.’ Alsof dat helpt om me er vooraf een voorstelling van te maken…
Leave a Reply