Als vroeger iets verloren ging, was de kans groot dat het ook echt verloren was. Zo bezit ik de cd (u weet wel, zo’n glimmend schijfje met muziek erop dat je vroeger kocht in daartoe speciaal ingerichte winkels) van twee van de vroegste albums van John Lee Hooker: The Country Blues of John Lee Hooker uit 1959 en That’s My Story uit 1960.
Deze cd is me dierbaar vanwege de prachtige foto’s die in het boekje staan van een piepjonge Hooker (de mooiste, waarop hij zo te zien een snaar aan het verwisselen is, staat voorop) en omdat mijn vader hem kocht nadat we Hooker samen hadden zien optreden op het North Sea Jazz Festival, waarna hij nooit de kans heeft gehad hem te draaien. Ik heb hem namelijk ingepikt en nooit meer teruggegeven.
Het allerlaatste nummer op die cd is mijn favoriet. ‘Bundle up and go’, heet het. Hooker zelf heeft het later nog een aantal keer opgenomen, meestal elektrisch en onder de titel ‘Bottle up and go’. Dat waren de versies die op de ‘Greatest Hits’ albums terecht kwamen. Maar ik vond John Lee Hooker altijd akoestisch, in zijn eentje, op zijn best. Dus bleef deze versie mijn favoriet. Het is, zoals bijna alles wat Hooker ooit maakte, een nummer zonder akkoordenwisselingen en met minimale melodie. Het zijn het striemende, ritmische gitaarspel en de zangstem die het nummer maken.
Maar het noodlot sloeg toe. Ik liet die cd uit mijn handen vallen. Tenminste, ik denk dat het zo gebeurd is. Hoe het ook zij, het schijfje raakte beschadigd en ‘Bundle up and go’ was alleen nog met grote hoeveelheden gekraak en geknars te beluisteren. Bij pogingen om het naar mijn computer te kopiëren en digitaal te beluisteren vlogen de errors mij om de oren. In diepe rouw zocht ik het internet af, maar noch de legale kanalen, noch de illegale gaven mij precies die versie van het nummer. Jarenlang bleef ik dus verstoken van mijn ‘Bundle up and go’.
Door al dat gezoek op het web kwam ik er wel achter dat Hookers versie uit de jaren ‘50 bepaald niet de oerversie van het nummer was. Tommy McLennan nam in 1939 de beroemdste versie op, maar er zijn nog oudere opnamen en delen van de tekst stammen aantoonbaar van voor de jaren ‘70 van de negentiende eeuw. Onder titels als ‘Bottle it up and go’, ‘Step it up and go’ en ‘Shake it up and go’ zijn er talloze versies. Wikipedia vertelt me zelfs dat good old Bob Dylan (ooit begonnen met delta blues) in 1992 nog een versie opnam.
Toen vergat ik het nummer een tijdje. Deed en luisterde een paar jaar andere dingen. Leerde uiteindelijk ook de rauwe zangstem van Tommy McLennan en zijn versie van het nummer waarderen. In de tussentijd gebeurde er in de digitale wereld nogal wat. Dus toen ik voor dit stukje weer eens googlede bleek de opname waar ik het over heb niet alleen op YouTube opgedoken te zijn (zie hieronder), maar het hele album bleek in 2012 ook opnieuw te zijn uitgebracht, nota bene onder de titel Bundle Up And Go. Eén muisklik en het kwam, als een oude vriend, mijn huiskamer binnen.
De razendsnelle digitalisering van alles mag dan zo zijn nadelen hebben, voor liefhebbers van oude, moeilijk te vinden bluesplaten zijn het gouden tijden.
Leave a Reply