‘Bercent mon coeur d’une langueur monotone’. Toen op 5 juni 1944 deze woorden via de BBC (Radio London) het Franse verzet bereikten, wisten zij die ingelicht waren genoeg. Binnen 24 uur zou de invasie plaatsvinden die het begin van het einde van de Duitse overheersing moest inluiden. Een paar dagen daarvoor hadden al andere codewoorden geklonken: ‘Les sanglots longs des violons d’automne’.
Die twee zinnen zijn – min of meer – de eerste twee regels van het gedicht Chanson d’Automne (Herfstlied) van Paul Verlaine (‘de l’automne’ werd ‘d’automne’; ‘blessent’ werd ‘bercent’):
Les sanglots longs
Des violons
De l’automne
Blessent mon coeur
D’une langueur
Monotone.
Tout suffocant
Et blême, quand
Sonne l’heure,
Je me souviens
Des jours anciens
Et je pleure;
Et je m’en vais
Au vent mauvais
Qui m’emporte
Deçà, delà
Pareil à la
Feuille morte.
Wij hadden Radio Oranje. De Fransen Les Français parlent aux Français. De twee regels uit Chanson d’Automne waren niet de enige codewoorden die via de ether verzonden werden.
De zinnen zoals ze gebruikt werden, kwamen overigens uit de door Charlet Trenet gezongen versie van het gedicht (dat een van de muurgedichten in Leiden is):
(Zeventig jaar na D-Day twittert NOS-correspondent Ron Linker op basis van De langste dag / The Longest Day van Cornelius Ryan het verloop van de invasie van uur tot uur.)
Frans Spies says
We can never thank those young men enough who gave their just began lives for our freedom. Never take your freedom for granted en never abuse your freedom.