Het mummelmondje van Michel Houellebecq 

Hoewel ik de afgelopen weken heel wat mummelmondjes gezien heb, schrok ik zaterdag van een afgetakelde Michel Houellebecq. Het portret bij een stuk van Pieter van den Blink in de Volkskrant – Tandeloos maar nog goedgebekt, over de wederopstanding van Houellebecq nota bene – dat François Berthier van hem maakte tijdens het Filmfestival in Berlijn is dat van een oude man in verval.

Michel Houellebecq was – vier maanden geleden alweer – in Berlijn vanwege de film L’enlèvement de Michel Houellebecq van Guillaume Nicloux. Ik weet nog dat ik niet gerust was op een goede afloop toen ik in 2011 hoorde dat Michel Houellebecq spoorloos verdwenen was. Ik had net De kaart en het gebied gelezen en daarin komt het personage dat Michel Houellebecq heet gewelddadig om het leven. Ik zag Michel Houellebecq er wel voor aan om zijn eigen fantasie werkelijkheid te laten worden. Ik was immers al het een en ander van hem gewend.

Niet alleen mijn fantasie sloeg bij het vernemen van het verdwijningsnieuws op hol. Anderen houden ook zo hun ideeën. L’enlèvement de Michel Houellebecq / The kidnapping of Michel Houellebecq is een van de mogelijke manieren waarop Michel Houellebecq die dagen doorbracht. In L’enlèvement de Michel Houellebecq speelt Michel Houellebecq Michel Houellebecq.

Voor wie gefascineerd is door Michel Houellebecq – of voor wie zijn werk gewoon goed vindt – is het stuk van Pieter van den Blink hoopgevend. Houellebecq is niet van plan op korte termijn dood te gaan – dat heeft hij dan gemeen met de mensen met mummelmondjes die ik de afgelopen week zag – en speelt in nog een film de hoofdrol: NDE, Near Death Experience van Benoît Delépine en Gustave Kerven.

En dan is er nog de cd Les Parages du Vide: Aubert chante Houellebecq, waarop Jean-Louis Aubert gedichten uit de bundel Configuration du dernier rivage zingt (hier een video over de totstandkoming).

Het is waar wat Pieter van den Blink schrijft. Die met name genoemde clip – waarin behalve Jean-Louis Aubert ook Michel Houellebecq te zien is – in zijn onttakelde staat is hij kwetsbaar als nooit tevoren – is het bekijken heel erg waard.

Kijk maar naar Isolement

Maar of de grijns op het gezicht van Michel Houellebecq na een kusje op zijn wang van Jean-Louis Aubert zoals Pieter van den Blink beweert een liefdesverklaring aan Frankrijk is, dat weet ik zo net nog niet.