Toen ik gisteren weer eens oostwaarts trok, trof ik onderweg in een trein uit het zuiden een verse krant, en in de krant een column van Thomas Verbogt. Dit keer ging de column over een ontmoeting in een bloemenstal. Het was ondanks de bloemen geen vrolijk verhaal.
Dat het geen vrolijk verhaal was, doet er eigenlijk niet toe. Feit is dat de column van Thomas Verbogt mij herinnerde aan mijn voornemen om mijn verjaardag te vieren. Vorig jaar liet ik mijn verjaardag min of meer aan mij voorbijgaan. Dit jaar wilde ik dat goedmaken.
Werd Mrs. Dalloway in Mrs Dalloway niet net zo oud als ik dit jaar, dacht ik enige maanden geleden. En wat doet Mrs. Dalloway op de dag van het feest dat ze geeft: ze gaat bloemen kopen: ‘Mrs. Dalloway zei dat ze zelf de bloemen zou kopen.’ Daar begint Virginia Woolf haar roman mee. Vandaar dat ik bij het lezen van de column van Thomas Verbogt aan mijn verjaardag moest denken.
Het had overigens niet veel gescheeld of Mrs. Dalloway was die dag helemaal geen bloemen gaan kopen. In eerste instantie was ze van plan handschoenen te kopen. ‘Mrs Dalloway said she would buy the gloves herself’, dat was oorspronkelijk de eerste zin.
Nu is het de eerste zin van het korte verhaal Mrs Dalloway in Bond Street, opgenomen in Mrs Dalloway’s Party: a short story of sequence by Virginia Woolf.
‘Of the stories in the present volume Mrs Dalloway in Bond Street is the one most connected with the genesis of the novel Mrs Dalloway. It was intended originally to be Chapter One of that novel. Although the story is obviously heavily echoed in the novel, it was rejected from the novel by Virginia Woolf who herself published it independently as a short story in 1923’,
schrijft Stella McNichol die Mrs Dalloway’s Party samenstelde.
Zo gaat in Mrs Dalloway in Bond Street het handschoenen kopen in zijn werk:
‘Good morning,’ said Clarissa in her charming voice. ‘Gloves,’ she said with her exquisite friendliness and putting her bag on the counter began, very slowly, to undo the buttons. ‘White gloves,’ she said. ‘Above the elbow,’ and she looked straight into the shop-woman’s face–but this was not the girl she remembered? She looked quite old. ‘These really don’t fit,’ said Clarissa. The shop-girl looked at them. ‘Madame wears bracelets?’ Clarissa spread out her fingers. ‘Perhaps it’s my rings.’ And the girl took the grey gloves with her to the end of the counter
Yes, thought Clarissa, if it’s the girl I remember, she’s twenty years older. . .. There was only one other customer, sitting sideways at the counter, her elbow poised, her bare hand drooping, vacant; like a figure on a Japanese fan, thought Clarissa, too vacant perhaps, yet some men would adore her. The lady shook her head sadly. Again the gloves were too large. She turned round the glass. ‘Above the wrist,’ she reproached the grey-headed woman; who looked and agreed.
They waited; a clock ticked; Bond Street hummed, dulled, distant; the woman went away holding gloves. ‘Above the wrist,’ said the lady, mournfully, raising her voice. And she would have to order chairs, ices, flowers, and cloak-room tickets, thought Clarissa. The people she didn’t want would come; the others wouldn’t. She would stand by the door. They sold stockings–silk stockings. A lady is known by her gloves and her shoes, old Uncle William used to say. And through the hanging silk stockings quivering silver she looked at the lady, sloping shouldered, her hand drooping, her bag slipping, her eyes vacantly on the floor. It would be intolerable if dowdy women came to her party! Would one have liked Keats if he had worn red socks? Oh, at last–she drew into the counter and it flashed into her mind: ‘Do you remember before the war you had gloves with pearl buttons?’
‘French gloves, Madame?’
‘Yes, they were French,’ said Clarissa. The other lady rose very sadly and took her bag, and looked at the gloves on the counter. But they were all too large–always too large at the wrist.
‘With pearl buttons,’ said the shop-girl, who looked ever so much older. She split the lengths of tissue paper apart on the counter. With pearl buttons, thought Clarissa, perfectly simple–how French!
‘Madame’s hands are so slender,’ said the shop-girl, drawing the glove firmly, smoothly, down over her rings. And Clarissa looked at her arm in the looking-glass. The glove hardly came to the elbow. Were there others half an inch longer? Still it seemed tiresome to bother her perhaps the one day in the month, thought Clarissa, when it’s an agony to stand. ‘Oh, don’t bother,’ she said. But the gloves were brought.
(Het hele verhaal staat hier.)
In Mrs Dalloway spelen de handschoenen uiteindelijk slechts een figurantenrol:
‘Dat is alles’, herhaalde ze en bleef een ogenblik staan bij de etalage van een handschoenenwinkel, waar je vóór de oorlog bijna volmaakte handschoenen kon kopen. En met haar oude oom William placht te zeggen dat je een dame herkende aan haar schoenen en haar handschoenen. Hij had zich op een morgen, midden in de oorlog, in zijn bed omgedraaid. Hij had gezegd: ‘Ik heb er genoeg van.’ Handschoenen en schoenen: ze was gek op handschoenen; maar haar eigen dochter, haar Elisabeth gaf er geen lor om, om geen van beide.
Geen lor, dacht ze, terwijl ze door Bond Street liep naar een winkel , waar ze bloemen voor haar bewaarden als ze een feestje gaf.
(vertaling: Nini Brunt)
Leave a Reply