In De stad van Morandi – Slibreeks nr. 145 – portretteert Jan Brokken de schilder van stillevens Giorgio Morandi. Als Brokken op een zondagmorgen in de stad van Morandi een mezzosopraan Händel hoort zingen, vraagt hij zich af van welke muziek Giogrio Morandi hield.
Philip Glass – de samensteller van The art of silence, waarin stillevens van Morandi in elkaar verglijden, koos Yoga Zen-Zen Meditation – zou kunnen: ‘Morandi en Glass hebben veel gemeen – de herhaling, het introverte. De muziek is alleen net iets te modern.’
Jan Brokken gaat in gedachten (en misschien ook wel in zijn muziekverzameling) na welke muziek nog beter past.
‘Ik vermoed dat Morandi van Federico Mompou zou hebben gehouden, de in 1909 geboren Catalaanse componist. Zeker van diens Música Callada, muziek van de stilte. Die ontstond echter in Morandi’s levensavond, het eerste Cahiers in 1959, het tweede in 1962. De twee overige Cahiers verschenen na Morandi’s dood, in 1965 en 1967. Niet aannemelijk dat hij die muziek heeft gekend.
Het schijnt dat Mompou erg van de madrigalen van Monteverdi hield. Muziek waarvan ik vermoed dat die ook Morandi aanspreken.
Wat echter perfect bij Mordandi past, zijn de transcripties die Bach van Italiaanse concerten maakte. Voor het adagio uit het hoboconcert van Alessandro Marcello, dat Bach omtoverde tot een ijzingwekkend miniatuur voor klavecimbel – de BWV 974. Op de piano klinkt het nog aangrijpender. Muziek van bijna niets, muziek van de stilte.’
Ik kan niet uit eigen collectie putten om te horen of Jan Brokken het bij het rechte eind heeft. Maar ik weet waar ik wel moet zoeken.
Dit is The art of silence, met de muziek van Philip Glass:
Música Callada van Federico Mompou klinkt zo als componist het speelt, en zo in de uitvoering van Marcel Worms die regelmatig met Jan Brokken optreedt.
Het adadio van Bach (BWV 974) naar Marcello op klavecimbel (Hans-Ludwig Hirsch, het adagio begint op 3.12) en op de piano (Glenn Gould) zo.
Leave a Reply