Torwart in Tetelrath

Toen ik vorig jaar met mijn broer voor een dag terugkeerde naar het dorp waar wij een belangrijk deel van onze jeugd doorbrachten, maakte hij daar deze foto. Drie garages op een rij. In de middelste parkeerde mijn vader zijn auto en mijn broer en ik onze step, fiets en nog een fiets. Het is ook de deur waartegen mijn broer een fiets in tweeën reed. De fiets waar ik nog maar net uitgegroeid was. Maar ik denk niet dat mijn broer daaraan dacht toen hij die foto maakte.

Ik geloof ook niet dat mijn broer zich die dag realiseerde dat ik die deur vaak heb verdedigd. Mijn broer hield namelijk niet van voetballen. Ik wel. En ik wilde heel graag meevoetballen als er gevoetbald werd.
Dat mocht, maar dan moest ik wel het doel verdedigen. Dat wilde ik liever niet, maar zelfs over een rol als vliegende keep viel niet te onderhandelen. En dus deed ik wat er van mij verwacht werd. Ik verdedigde dat doel.

Dat hadden de jongens uit de buurt slim bekeken. Ze wisten dat ik mijn uiterste best zou doen om te voorkomen dat die deur geraakt zou worden. Ik wilde niet dat mijn vader zich boos tot de jongens uit de buurt zou richten, vanwege deuken in zijn deur en een haperend slot.

En ik had nog een ander belang. Meisjes voetballen niet. Dat vonden mijn ouders. De deur die ik moest verdedigen, bevond zich vanuit ons huis gezien in een dode hoek. Het was de enige plek waar ik ongezien mee kon voetballen. Dus ik had hoe dan ook niet veel keus. Torwart in Tetelrath was de enige optie.

(Dat ik af en toe door de jongens via een garagedeur het dak opgeholpen werd om een bal die over ging weer in het spel te brengen, en dat ik ook goed genoeg was om ballen uit de brandnetels te halen, ben ik niet vergeten. Maar voor het verhaal doet dat er niet toe.)