Vorig jaar brak Andy Murray op Wimbledon de ban. Voor het eerst sinds 1936 won er weer een Brit (dat diezelfde Murray het jaar daarvoor daar Olympisch kampioen werd, telde niet). Wat Tim Henman en Greg Rusedski niet lukte, lukte de Schot wel: Fred Perry opvolgen.
Fred Perry won in 1936, en in 1935 en in 1934. Drie op een rij. Daar kan Andy Murray voorlopig alleen maar van dromen (want dat hij daar in 2012 Olympisch kampioen werd, telt ook nu niet).
Toen in 2011 alleen nog maar gehoopt kon worden op een thuisoverwinning zocht Adam Taylor dichtend een verklaring voor het steeds maar niet uit kunnen buiten van het thuisvoordeel.
A Briton at Wimbledon
you assert
he dictates
you go for the kill
he assassinates
he knows he will
you think you might
you say good evening
he says goodnight
he lifts an eyebrow
you’re known to quibble
he is a canapé
you are the nibbles
you are the liver
he is the pâté
he’s an espresso
you are a latte
you are a penthouse
he is a chateau
he’s at his peak
you’re at your plateau
you’re a repeat
he’s an encore
you are his battle
he is your war
he gets the cup
you get the mug
we shake his hand
but you we hug
Het klinkt zo gereserveerd als het er staat. Adam Taylor dicht wel vaker naar aanleiding van de actualiteit, maar niet altijd.
En Andy Murray, de gaat straks de baan op voor zijn partij in de tweede ronde. Onder het toeziende oog van moeder Judy.
Leave a Reply