Zonder publiek

Ik weet niet of ooit wetenschappelijk is aangetoond dat volle tribunes sporters goed doen, maar het schijnt wel zo te zijn. En toch lijken de tennissers in het gedicht De vertraging goedgemaakt van Alfred Schaffer geen last te hebben van de afwezigheid van publiek:

De vertraging goedgemaakt

Op de donkerrode tennisbaan suist een bal heen en weer.
De tribunes zijn leeggehaald uit veiligheidsoverwegingen.

De formule bevredigt: de spelers imponeren als tijdens een topwedstrijd.
De lichamen in de juiste posities. Tot moord in staat.

Nu en dan slaat de vermoeidheid toe in de vorm van een reeks troebele
gedachten en het spel wordt gestaakt tot de spanningen verdwenen zijn.

Harder knalt de bal bij elk slag. In een melkwitte lucht.
De bal relativeert de regels van het spel tot in het oneindige.

(uit: Geen hand voor ogen, 2004)

De vraag is natuurlijk: voor wie doen ze het. Voor wie tennissen zij.

(Alfred Schaffer heeft het natuurlijk niet over Wimbledon. Op Wimbledon hebben ze geen donkerrode tennisbanen.
Ik kan mij een ontruiming in Rotterdam herinneren. Vanwege de verwarring: de speaker was het niet met zichzelf eens. Moesten tassen en andere persoonlijke eigendommen nu wel of niet achtergelaten worden in de zaal.
Tegen de tijd dat er geen bom gevonden was zaten finalisten Jimmy Connors en Ivan Lendl al in het vliegtuig. Die wedstrijd, de finale, werd niet uitgespeeld.)