Toen de Grote Boze Realiteit eenmaal aan mijn deur had geklopt en me had verteld dat het bespreken van vers uitgekomen boeken in een tijdsbestek van een jaar of tien was verworden van weliswaar niet royale, maar respectabele broodwinning tot het uitdelen van relatiegeschenken aan uitgevers en/of subsidieverstrekkers besloot ik maar te stoppen met recenseren.
Maar af en toe sturen uitgevers me nog ongevraagd boeken op. Zo ontving ik een tijd terug De bliksem in je pen, een schriftelijke cursus dichten door Jos Versteegen. Ik ben niet gek op dichtcursussen, maar ik vind Jos Versteegen een hele goede dichter dus ik dacht, wat kan het bommen: ik maak er een stukje over.
Toen ik die avond op pad ging om in het café een letterenbroeder te ontmoeten stak ik het boek bij me. Diegene komt namelijk meestal te laat, dus dikke kans dat ik wat zou kunnen lezen. Maar mijn vriend was stipt op tijd en het drinken begon volgens plan.
En nu ben ik het boek dus kwijt. Ik weet nog dat we er samen wat in gebladerd hebben. Ik heb er stukjes uit voorgelezen, maar ik kan me niet meer herinneren wat. Eigenlijk kan ik me ook niet echt meer herinneren in welke cafés ik ben geweest. Of hoe ik thuis gekomen ben. Anders zou ik misschien nog kunnen bellen, of iemand het boek gevonden heeft. Maar nee.
Geen recensie dus van De bliksem in je pen van Jos Versteegen. Wie het heeft gevonden wens ik er veel succes en plezier mee. Het is vast een goed boek.
Deze ‘geen-recensie’ verscheen eerder in literair tijdschrift De Titaan
Leave a Reply