Federer: de Baryshnikov onder de tennissers

Net, voor aanvang van de halve finales, hoorde ik John McEnroe Roger Federer de Baryshnikov onder de tennissers noemen (en zag ik Mikhail Baryshnikov weer even dansen). Eerst verbaasde ik me dat John McEnroe die naam noemde, daarna vond ik die vergelijking vooral origineel. Toen bleek dat John McEnroe die vergelijking al jaren geleden voor het eerst maakte.

(Over Rafael Nadal zei John McEnroe overigens ooit: ‘What we’re seeing here, this guy is the Leonardo da Vinci—the Albert Einstein—of tennis.’)

Roger Federer zweeft volgens John McEnroe boven de baan, zoals Mikhail Baryshnikov dansen kan zonder de grond te raken. Al veel eerder dan John McEnroe vergeleek Roslyn Sulcas, danscritica van The Times Federer met Baryshnikov: ‘In that sense, I’ve always thought of Roger Federer as the Baryshnikov of tennis, possessing a similar ability to apparently bend time to his will as he executes the most difficult of physical feats -– and to do it with both grace and clarity, making it look not just easy but inevitable.’ Zij deed dat in 2009 in een stuk van Greg Bishop dat gaat over de connectie tussen tennis en ballet.

Mikhail Baryshnikov. Voordat ik hem een ballet zag dansen, zag ik hem in de film  White Nights waarin hij min of meer zichzelf speelt.

In dit fragment danst hij allerminst lichtvoetig. Hij levert een gevecht op Koni priveredlivye / Capricious Horses / Dansende paarden van Vladimir Vysotsky (hier is hij te zien terwijl hij het zingt). Hij had het in de Sovjetunie ook niet makkelijk. Vysotsky kwam ik voor het eerst tegen in de serie Sanne.