Heeft James Rodriquez nou een geweten of dwingt hij geluk af?

James Rodriquez – van mij mag hij topscorer blijven – heeft een geweten. Dat geweten zat vrijdag op zijn linkerarm. James Rodriquez zag  het niet zitten. Althans zo leek het. Ik dacht dat ik het zag, maar wist het pas bij het zien van de foto’s zeker. (En als het dan geen krekel was, maar toch een sprinkhaan – voor een krekel was deze sprinkhaan een beetje groot – dan is James Rodriquez het geluk dat bij de sprinkhaan hoort van harte gegund).

Van een heel andere orde – maar voor wie niet goed kijkt net zo onzichtbaar – is deze  sprinkhaan – r-p-o-p-h-e-s-s-a-g-r – van e. e. cummings die ik vond toen ik die van vlees en bloed op de arm van Rodriquez literair in wilde kaderen.

Het is De sprong die de sprinkhaan een sprinkhaan maakt. Zo lees ik r-p-o-p-h-e-s-s-a-g-r.

‘The grasshopper’s leap, capturing the essence of grasshoppers, brings its name into proper arrangement. Cummings also uses parentheses to break up words and to signal recombinations of letters and syllables resulting in conventional spelling, syntax, and meaning. At the literal and figurative center of the poem is the word “leaps,” which links the first two versions of the word “grasshopper” to the final two, culminating in the resolution of the proper arrangement of letters. ‘ Zo leest een ander het.

In het artikel E. E. Cummings: Modernist Painter and Poet zegt Milton A. Cohen ongeveer hetzelfde, maar dan iets cryptischer:  ‘The full power of Cummings’s visual imagination – the painterly vision of his poems – occurs in poems that must be seen and can scarcely be read orally, such as “r-p-o-p-h-e-s-s-a-g-r”. The transformations of “r-p-o-p-h-e-s-s-a-g-r” are almost exclusively visual, not only in the scrambled letters of “grasshopper” that gradually unscramble themselves but also in the tmesis of “rearrangingly become”- a simultaneous presentation that virtually defies coherent oral reading-and in the falling “1 / eA / !p:” with its capital “A” suggesting the apex of the grasshopper’s leap. In exploiting the visual potential of each black mark on his white page-its potential as ideograph, as abstract shape, as implied line, as something to slow or speed the pacing, as visual embodiment of semantic meaning- Cummings made the real subject of his poems the experience of reading and seeing them: their process, their continuous becoming, their inexhaustible transformativeness.’

Maar ondertussen wist ik nog steeds niet hoe die r-p-o-p-h-e-s-s-a-g-r van e.e. cummings hardop klinkt.