-ur my BIG( )( )-
Stiefbroertje ontkende het. Ze had zijn telefoon even ‘geleend’ toen hij op het toilet zat. Peter, haar stiefvader, liep langs zonder iets te merken. Bellen voor de zaak, zijn postorderbedrijfje.
Liedewien bekeek de klasgenoten in de kantine. Meestal zaten ze druk te kletsen of sms-en. Er zou toch iemand even stiekem naar haar opkijken? Iemand die blijkbaar plezier had haar te pesten. Niemand. Iedereen praatte over de geheimzinninge signalen die de NASA ontving van een bron buiten het zonnestelsel. Zouden dat echt berichten van een andere planeet zijn?
Zolang Dinky ziek was had Liedewien niemand op school om erover te praten. De rest was zó dom, niet te geloven. Als ook maar de simpelste vraag werd gesteld ging iedereen z zeuren dat de lesstof te ingewikkeld was. Alsof dat een excuus zou zijn om stom te doen! Ze luisterden teveel naar hun ouders. Die van Liedewien hadden ook altijd excuses waarom het met haar niet altijd ging. Nou, dat was gewoon omdat ze in sommige vakken niet zo goed was en omdat de rest van de klas haar negeerde. Dat wist ze heus wel, daar had ze geen excuses voor nodig.
Zoals gewoonlijk kreeg ze het voor elkaar een tafeltje aan het raam te bezetten, met uitzicht op het park. Ze luisterde maar half naar de leraar. Meestal droomde ze dat iedereen haar te gek vond en dat de meisjes allen aardig waren en tegen haar opkeken. Soms zag ze schimmen tussen de struiken die gnomen of beroemde muzikanten leken, maar zonder uitzondering oudere mannen met of zonder honden waren. Van sommige dacht ze te weten dat het homo’s waren en even ging de droom daar over, hoewel dat grotendeels abstract bleef. Ze dacht aan Peters lichaam, zoals ze dat soms naakt in bad of in moeders kamer had gezien en aan televisiebeelden die stormachtig haar rust verstoorden.
Leave a Reply