-pik up ur phone-
Het ding ging af. Ze moest lachen. Nu ging het te ver. Daar was ze nog lang niet klaar voor.
‘Tuurlijk, joh.’ Ze keek of ze het nummer herkende, maar dat was uiteraard niet het geval. ‘Spreek maar met de computer, die kan je er vast mee helpen.’
Natuurlijk lag Dinky op bed. Met een koorts van 41° was iets anders onverantwoordelijk geweest. Ze droeg haar Fuzzy Surfer-japon, helemaal in de kreuk en een beetje vies. De kamer stonk naar slaap en Liedewien vroeg of Dinkys moeder niet meer schoonmaakte. Het antwoord was bijna niet te horen, want haar dikke vriendin zat de hele tijd aan de telefoon. Toen ze eindelijk neerlegde keek ze Liedewien aan met een vreemde blik op haar pafferige gezicht. Alsof ze elkaar al jaren niet hadden gesproken.
‘Heb je een vriendje,’ vroeg Liedewien
‘Gaat je niets aan.’ Ze had een grapje gemaakt, dat zou haar vriendin moeten weten.
‘O. Sorry, hoor. Kom ik op een verkeerd moment?’ Liedewien stond op alsof ze weg wilde gaan
‘Nee, nee, het is oké, sorry. Wilde niet bitchie doen. Ik voel me een beetje suf van al dat zitten. Hoe is het met de miskleunen?’ Daarmee bedoelde ze hun klasgenoten. Ze wisselden roddels uit en het werd een feestje van lachen en neerbuigende opmerkingen. Liedewien vergat zelfs waarvoor ze eigenlijk was gekomen. De telefoon ging weer en Dinky brak hun geklets midden in een zin af. Ze sprak zacht in de ontvanger.
Liedewien wist weer waarvoor ze hier was en trappelde vol ongeduld om de vraag te stellen.
‘Ja? Ja, natuurlijk… natuurlijk. Is dat zo?’ Dinky keek haar hartsvriendin achterdochtig aan. ‘Goed. Ik zal er voor zorgen.’ Nadat ze had opgehangen begon Liedewien onmiddellijk.
‘O, ja, ja, weet je, er is deze… iemand die me de hele tijd vervelende sms-jes stuurt en zelfs verwacht dat ik de telefoon opneem. Ik wil er achterkomen of er iets kwaads achter zit. Een kinderlokker of zo. Weet jij een goede vraag om daar achter te komen?’
‘Volgens mij kan je beter opnemen als er gebeld wordt.’ Liedewien wist dat haar vriendin intelligent was, maar dit leek haar wel een héél snelle conclusie. Haar mobiel ging af. Ze keek op het lcd-schermpje en zag de laatste boodschap weer. Plotseling voelde ze zich beklemd. Alsof iemand haar onder water duwde.
‘Mijn moeder. Ze wil dat ik thuis kom. Beterschap, hè?’ Dinky bleef haar strak aankijken.
“Beantwoord je je telefoon niet?”
‘Nee. Tot ziens, hè?’ Terwijl Liedewien snel de vertrouwde meisjeskamer van haar vriendin ontvluchtte hoorde ze hoe daar de bel weer ging.
Leave a Reply