-plies pik up???? :-( –
Toen haar vader vertelde niet meer met haar moeder samen te blijven. Die middag op het plein in Haarlem, waar hij en zij genoten hadden van een ijsje. Ze had pistachio genomen, natuurlijk, en hij straciatella met citroen en slagroom. Mam noemde hem altijd zoetekauw. Liedewien had haar droom over de toekomst. Iets met een huisje in Spanje, waar ze vroeger vaak met hun drieën kwamen. Zoals ze zich toen voelde, na die boodschap, zo voelde ze zich nu ook. Gelukkig was ze hier alleen. Niemand om tegen te schreeuwen.
Ze kon niet huilen, stikte bijna van de vragen die omhoog kwamen. Wat was er aan de hand? Waarom deed Dinky zo gek? Ze wist dat vrienden soms problemen met elkaar hadden, maar dit, dat had ze nooit van haar verwacht. Alsof ze weer op de lagere school zat. Daar was ze nooit zeker van haar vrienden geweest. Liedewien stapte door tot ze twee blokken verder er achter kwam haar fiets te hebben vergeten. Ze ging niet terug. Misschien zou een ijsje haar opbeuren. Hoeveel geld had ze nog? Drie dwaasjes, vier dubdubs, en een halve. Net geen Slagroompunt. Misschien iets anders. Ze kocht een Twister bij de snackbar op de hoek en liep in gedachten verzonken likkend verder. Het viel haar weer op hoeveel mensen mobiel liepen te praten. Of handsfree. Grappig om mensen voor zich uit te zien praten alsof ze kletsten met de wind. Vroeger zouden die voor gek zijn versleten, vertelde haar moeder vaak. Zij vond het maar maf. Iedereen had een privé met iemand ver weg, als op een andere wereld. Aliens.
De bel ging weer en ze zette de telefoon op tril. Bij het kruispunt van de Bessenstraat en Jan Hanze wachtte ze voor een stoplicht. Een oudere man, abuis in zijn zelfvertrouwen en in diep gesprek met de mobiel, liep door, werd geschept door een bestelbus. Doffe klap en de jammerkreet van de man, gillen van verwondering en afgrijzen, het viel in het niets bij wat er niet gebeurde. Niemand van de bellende mensen stopte om te kijken en de rest was te verbaasd over dit gedrag om ook maar iets te doen.
De man lag als een omgekeerde pan aardappelen in de sju. Ze zag dat zijn linkerbeen en arm een onnatuurlijke buiging maakten. Ze merkte dat de telefoon nog steeds aan zijn oor zat. Hij lispelde en spuugde bloed in de ontvanger tot het leven was geweken. Liedewien wachtte tot iedereen weer verder ging en liep op de dode af. Ze boog dicht over hem heen en was geïntrigeerd door het gezicht dat hij trok. Uitgestreken als een ingezakte cake. Ze keek om zich heen, plotseling bang van de situatie. In de verte kon ze een ziekenauto horen. Dat zou nog even duren. Ze zag dat de telefoon aanstond en probeerde het uit zijn hand te pakken. Dat ging moeilijk. Verstijving na de dood, daar had ze iets op televisie over gezien. Rigor Mortis. Ze wrikte aan de telefoon tot ze ontdekte wat er echt aan de hand was. Een dun vlies verbond het apparaat met hand en hoofd. Ze keek weer om zich heen. Twee bellende mannen stonden naar haar te kijken, uiterlijk onaangedaan. Ze leken ook een dun web tussen hand en hoofd te hebben. Met een ruk kwam de telefoon los.Zonder nadenken was ze doorgegaan met sjorren. Ze hield het slijmerige ding aan haar oor:
‘Goeiemiddag, Liedewien, welkom.’ Ze slaakte een gilletje en gooide het ding zo ver mogelijk weg. De tram versplinterde het stukje techniek krakend. Haar telefoon ging af. Ze zag de nieuwe boodschap:
-u cant escape us–
Marcel Ozymantra (1970) publiceerde korte verhalen en gedichten in o.a. Krakatau, Deus ex Machina, Parmentier, Lava Literair, Op Ruwe Planken en trad op bij o.a. Onbederfelijk Vers, VPRO de Avonden en de Museumnacht 2009 in de Oude Kerk. Zijn debuutroman draagt de titel Aan traagheid ontkomen. Zijn blog heet Uit de ondertoon.
Free Musketeers, 2013
ISBN 9789048429493
262 p., € 18,95
Bestel op Bol.com
Leave a Reply